وصیت نامه شهید رضا نادری؛
نجوای عارفانه با خالق
به گزارش بلك بلاگ شهید رضا نادری در زمره شهدای عملیات مرصاد در دوران دفاع مقدس تاثیر گذاری عمیقی در میان نسل جوان امروزی داشته است و یكی از علل این تأثیرگذاری وصیت نامه عجیب او است.
خبرگزاری مهر، گروه استان ها: نام شهید رضا نادری با مرصاد گره خورده است اما باید دانست که وی در عملیات دیگر دفاع مقدس هم از خودش رشادت های فراوانی را نشان داد تا جایی که به سمبلی برای جوانان انقلابی بدل شد. وی دونده خوبی بود و خط خوبی هم داشت تا جایی که وصیت نامه اش گویی توسط هنرمندی با خط شکسته نستعلیق نگارش شده است.
بخش هایی از وصیت نامه شهید نادری اما در سخنرانی ها و محافل مختلف استفاده می شود همین چندی قبل بود که رائفی پور به جمله شهید نادری اشاره نمود که ای برادر کجا می روی کمی درنگ کن آیا با کمی گریه و یک فاتحه خواندن تنها بر مزار من و امثال من مسئولیتی را که با رفتن خود بر دوش تو گذاشته را از یاد خواهی برد...
در دیدگاه اول آنچه در وصیت نامه شهید نادری دیده می شود خط زیبای او است اما در پشت این خط هنرمندان یک حس غریبی هم نهفته است. حسی که گویی نجوای عارفانه و عاشقانه با خدای متعال است حسی که اصلاً نمی توان درک کرد یک جوان که هنوز به ۲۵ سالگی هم نرسیده چطور به این مقام خویش را رسانده است؟ اشارات زیادی در وصیت نامه اش به مولانا می شود حتی گاهی هم به ترجمه دعای توسل… وصیت نامه شهید نادری نه یک وصیت نامه ساده بلکه یک متن عارفانه است. در ادامه وصیت نامه او را می خوانیم:
قبطه بر گریه های رزمندگان دیگر
پروردگارا؛ نمی دانم چه شده است مرا، قلب خویش را سیاه می بینم و چشم خویش را خشک از اشک می خواهم ناله و فغان خویش را بلند کنم دل را آئینه معرفت و عشق نسبت به تو کنم اما در دل چیزی جز هوا و هوس و تاریکی، مشاهده نمی کنم.
پروردگارا در این چهارشنبه آخر سال که ناله و فغان یاران خویش را در دعای توسل می شنوم به گریه های آنها حسرت می خورم و به آن سجده های اشک آلود خالصانه قبطه می خورم خدایا نمی دانم چرا از این مناجات ها محرومم وقتی نفس خویش را به پای میز محاکمه می کشانم و از آینده و آخرت خود بیمناک می شوم.
یکسال دیگر هم سپری شد و من جز اندوه و حسرت چیزی برای خود نیندوخته ام همه کس از ظن خویش یار و مونس من شد و از درون من نجست که چه سگی در وجودم رخنه کرده همه گمان واهی در ارتباط با من دارند و تنها این منم که از خودم خبر دارم و می دانم اسیری هستم در بند شیطان؛ سگ نفس دائماً بر من جمله ور می شود و مرا به گناه وا می دارد الهامی خواهم خوب شوم اما حریف خود نمی شوم خدایا در این مکان مقدس (جبهه) و در این شب عزیز تو را به چهارده معصوم قسمت می دهم که به من توفیق رو گردانی از گناه و روی آوردن به سویت را با عبارات خالصانه و گریه و زاری به درگاهت در دل شب عنایت فرما و مرا در زمره مخلصانت قرار ده.
پروردگارا؛ در ظلمات تاریکی روح خود کابوس های وحشتناک و دوزخ های گرم و سوزان چیزهایی هستند که بین و ترس را بر وجودم مستولی می کنند کابوس هایی که من با اعمال زشت خود بر نفس خویش روا داشته ام گناهان بی شماری که مرا از مقام والای انسانیت به اسفال سافلین درجات سوق داده است.
از گناهم در گذر
الها، نمی دانم که چگونه عذر به درگاهت بیاورم چگونه تو را بخوانم تا از من در گذری من از روی جهل و نادانی بود که به دام شیطان افتادم و نه از روی کفر و سرکشی مگر نه این بود که پس از هر گناهی تو را می خواندم و در خانه تو را به صدا در می آوردم و تو خود گفتی که اگر صد بار گناه کردی و صد بار هم توبه شکستی باز به نزد من آب… پس ای معبود من حالا با حالتی زار و پریشان از گذشته به سویت رو کرده ام. خدایا لطف و مرحمت تو نهایت ندارد و مانند دریایی است که اگر بخواهی می توانی با یک موج کل گناه و عصیان خلایق را پاک کنی الها تو غنی هستی از مجازات ما، ما که ضعیف هستیم در مقابل عذابت، درگذر. از گناه ما...
روزگارانی خویش را می دیدم و تو را هیچ و من با تو بیگانه بودم از سر غفلت و نادانی بر هر گناهی دامن می زدم حیوانی بودم پست گناه بر من عادی شده بود و روز و شام معصیت ها می نمودم تو را شکر می گویم که با همه این گناهان بازهم مرا مورد لطف خود قرار می دادی و پرده عصمت و عابروی (آبروی) مرا ندریدی. خدایا از سر خجالت چه بگویم چگونه شکر این نعمت تو را به جای بیاورم روزها سپری شد و هر روز من از دورتر می شدم تا زمانی که انقلاب اسلامی پای گرفت و حکومت عدل برپا شد.
با شروع انقلاب اسلامی در دل خود نوری مشاهده کردم که (در واقع) نغمه آستان ربوبیت تو را سر داده بود. این تحول روزها و شب ها بر من بیشتر آشکار می شد دیگر مفهوم دوستی با تو را درک کردم و پس از هر گناهی قوه ای مرا به سمت تو می کشید و اندرون من حالات روحانی ریشه دوانده بود. تا اینکه درهای رحمت بیکران تو به روی این عاصی گشوده گشت و به من توفیق دادی که پای به مکانی بگذارم که همه اش نور و صفا و همه اش عشق بود و آن خاک گلگون جبهه نام داشت. کم کم در این بازار عشق و عاشقی واژه شهادت را درک کردم.
من دیگر از ژرفای زندگی پست دنیا و دلبستگی بیرون آمده بودم رابطه من با تو نزدیک و نزدیک تر می شد تا اینکه مرا عاشق خودت کردی بارالها درد عاشقی پوست و گوشت و استخوانم را در هم می فشرد و من سرمست از این شور بارها به جبهه آمده ام بارالها با آرزوی وصال تو پای در این دیار نهادم اما نمی دانم که آخر این ظلمات و تاریکی ها کی خواهد بود و کی خورشید تابان شهادت تیرگی شب را کنار می زند و خنجر سپیده آسمان دل مرا روشن می سازد.
لحظه صفر عاشقی
بارالها با اینکه کالایی ناچیز با خود به همراه دارم و در این بازار جان فروشان ارزشی برای آن نمی توان قائل شد اما ای خدای من این متاع اندک را بپذیر من با این عشق است که زنده ام نفس می کشم و در پس آینده های نه چندان دور صحنه های خونین شهادت را رقم می زنم ای فریاد رس فریاد کنندگان و ای نهایت آمال دلباختگان نظری فرما و ما را در این وادی یکه تاز بر بالین شهادت با بدن خونین و قطعه قطعه شده به دیدارت بیایم الها در آن لحظه دوست دارم که فرصتی به من بدهی چرا؟
الهی … تو رحیمی و تو بخشنده ای و تنها تویی مولا و سرور من دوست دارم در آن لحظه رو به قبله کنم و سر به سجده بگذارم و در حالت طاعت و بندگی تو را برای چند بار دیگر بخوانم و الهی العفو بگویم و مولای خود امام زمان (عج) را صدا بزنم و آنگاه شهادتین را بر لبان خود جاری سازم و سپس آزادانه و سبکبال به سویت پرواز کنم.
شاید به این طریق از جرم گناه من بگذری و من با پاره کردن تمام غل و زنجیرهای گناه و معصیت بسویت آزادانه رجعت کنم و پای در سرای ربوبیت تو نهم. بر سنگ قبرم این را بنویسید: ای برادر کجا می روی کمی درنگ کن آیا با کمی گریه و یک فاتحه خواندن تنها بر مزار من و امثال من مسئولیتی را که با رفتن خود بر دوش تو گذاشته ایم را از یاد خواهی برد یا نه ما نظاره گر خواهیم بود که تو با این مسئولیت سنگین چه خواهی کرد.
شهید رضا نادری در پنجم مرداد ماه ۶۷ و در عملیات مرصاد به دست منافقان، شهید نوشین شهادت را نوش کرد و به آرزویش رسید.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب