مروری بر زندگی شهید نوید ، ۱
روایت محاصره بوکمال و پیکری که بازگشتش ۲۰ روز طول کشید
به گزارش بلک بلاگ، سه ماهی که نوید سوریه بود، هیچ عملیاتی انجام نشده بود. نیروها مشغول تثبیت موقعیت بودند فقط. همان وقتی که قرار بود برگردد ایران، عملیات آزادسازی شهر بوکمال کلید خورد.
خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و ادب_ الناز رحمت نژاد: کتاب «شهید نوید» نوشته مرضیه اعتمادی سال ۱۳۹۹ توسط انتشارات شهید کاظمی منتشر و راهی بازار نشر شد. ۱۹۲ صفحه از این کتاب به روایت هایی از زندگی شهید نوید صفری اختصاص دارد و حدود ۱۴ صفحه هم به اسناد، عکس ها و نمایه کتاب اختصاص دارد.
«شهید نوید» سه فصل نامهای هم راه، هم نفس و هم قدم دارد که فصل اول به روایت پدر و دوست، فصل دوم به روایت مادر و خواهر و فصل سوم به روایت همسر است.
نوید صفری شخصیت اصلی این کتاب برای انجام مأموریت سه ماهه به سوریه اعزام شده بود، بعد از پایان مأموریت به درخواست خودش و با اجازه فرماندهان به دیرالزور بوکمال اعزام شد. او طی نبرد با تروریست های داعش در شهر بوکمال زخمی و به اسارت تروریست ها درآمد. مدتی خبری از وی نبود تا این که با آزادی کامل شهر بوکمال از لوث تروریست های تکفیری در تاریخ ۵ آذر ۱۳۹۶ پیکر مطهر او شناسایی و مشخص شد که همچون سالار و سرور شهیدان، مظلومانه به شهادت رسیده و سر از پیکرش جدا شده است.
نوید متأهل و تازه داماد بود و خطبه عقد او و همسرش توسط رهبر معظم انقلاب به صورت تلفنی خوانده شده بود.
در گزارش هایی که از پی می آیند، خاطرات شهید نوید صفری در کتاب «شهید نوید» را مرور می نماییم. قسمت اول این گزارش بخشی از مطالب فصل اول این کتاب است.
در ادامه مشروح قسمت اول گزارش مرور کتاب «شهید نوید» را از نظر می گذرانیم؛
* استخوان بازگشته شهدا با ارزش است
در فصل اول این کتاب به روایت پدر شهید نوید صفری می خوانیم: «ساعت ها با هم حرف می زدیم، بیشتر در رابطه با سیاست، هم نظر نبودیم، ولی نوید همیشه احترام من را نگه می داشت. هیچگاه تلاش نمی کرد نظر من را عوض کند؛ فقط نظر خودش را با احترام می گفت و به حرف های من هم گوش می داد.
یک بار نشسته بودیم کنار هم. میوه می خوردیم و اخبار می دیدیم. خبر بازگشت پیکر شهدا را پخش می کرد. من گفتم: «ببین دسته گل مردم سالم رفته حالا یه تیکه استخون برگشته.» یک تکه سیب را زد سر چاقو و گرفت سمت من. اظهار داشت: «نه بابا نگو یه تیکه استخون، این شهدا ماندگارن، اثری که برای حفظ اسلام دارن، هیچگاه از بین نمی ره، همین استخون خیلی با ارزشه.»
* خرید وسایل قسطی برای خانواه های نیازمند
پولش را نگه نمی داشت. یا خرج کارهای خیر می کرد یا می رفت زیارت. اهل گفتن نبود. ما هم خبر بسیاری از کارهایش را بعد شهادتش فهمیدیم. می رفت وسایل قسطی برمی داشت و می داد به خانواده های نیازمند، هر ماه قسط این وسایل را از روی حقوقش کم می کردند. بچه های بی بضاعت را جمع می کرد و می برد پابوس امام رضا. خودش آنجا برایشان آشپزی می کرد. بچه ها را می برد حرم، برایشان حرف می زد، نصیحتشان می کرد بچه های بی بضاعت را جمع می کرد و می برد پابوس امام رضا. خودش آنجا برایشان آشپزی می کرد. بچه ها را می برد حرم، برایشان حرف می زد، نصیحتشان می کرد. اهل گیر دادن و تذکرهای مستقیم نبود. با بچه های کم سن و سال تر از خودش دوست می شد. از روی رفاقت نصیحتشان می کرد. توی سفر سخت نمی گرفت. همیشه خوش سفر بود.
* نماز اول وقت حتی در سفر
روی نماز اول وقت حساس بود. وقتی می رفت سفر و اتوبوس برای نماز نمی ایستاد خیلی حرص می خورد. هر طور بود راننده را راضی می کرد که نمازش از دست نرود. دامادم می گفت توی سفر کربلا همه خسته و کوفته بودند، ولو شده بودند روی صندلی های اتوبوس. اذان که گفتند نوید پیشنهاد داده برای نماز توقف کنند و نماز اول وقت بخوانند. می گفت خیلی ها غرولند می کردند که نه برویم یک جای مناسبی پیدا نماییم و حالا که دیر نمی شود؛ ولی نوید پایش را کرده توی یک کفش که شما چه زائرهای کربلایی هستید که نماز اول وقت نمی خوانید! همه را از ماشین پیاده کرده و حرف خودش را به کرسی نشانده.
* ذره ای از دریای داغ امام حسین (ع) را چشیدم
روزی که در معراج شهدا نشستم کنار پیکر نوید، همه روضه هایی که تا آن سن و سال از علی اکبر امام حسین (ع) شنیده بودم برایم زنده شد. تازه فهمیدم این همه سال وقتی روضه خوان می اظهار داشت که امام حسین (ع) کنار پیکر جوان رشیدش نشسته و گفته: «علی الدنیا بعدک العفا، » چه حالی داشته، تازه نوید من کجا و علی اکبر امام حسین (ع) کجا. ولی خب ما پدرهای شهید دلمان به همین خوش است. به این که ذره ای از دریای داغ امام حسین (ع) را چشیده ایم. فقط ذره ای.
آن روز توی معراج نمی دانم چرا دلم خواست کنار پیکرش دراز بکشم و بغلش کنم. توان نشستن نداشتم اصلاً. دستم را انداختم دور پیکر کفن پیچ شده اش و با صدای بلند گریه کردم. مثل بچه ای که مادرش را از دست داده باشد. بوسیدمش، قربان صدقه قد و بالایش رفتم. منزل جدیدش را تبریک گفتم. چه روزی بود! روی زمین نبودم انگار.»
* با شهید رسول خلیلی رفیق شدیم
در بخشی از مقطع «هم راه» از فصل اول این کتاب به روایت علی اکبر دوست شهید نوید صفری می خوانیم:
«اولین باری که همدیگر را دیدیم، سال ۱۳۸۴ بود. بسیج حکیمیه با هم آشنا شدیم. نوید سرباز حوزه بود. من هم کارهای فرهنگی حوزه را انجام می دادم. با هم رفیق شدیم، ولی نه آنقدر که رابطه صمیمی و نزدیکی داشته باشیم.
بعد از سربازی هر دو دنبال کار می گشتیم. بدون این که با هم هماهنگ نماییم هم زمان تقاضای کار در وزارت دفاع را داده بودیم و پذیرفته شده بودیم. سال ۱۳۸۸ بود، از آنجا به بعد دیگر شدیم رفیق صمیمی. ساعتهای زیادی با هم بودیم. چه سرکار چه وقت هایی که آزاد بودیم. ماهی یکبار تقریبا یک مشهد دوسه روزه می رفتیم.
حسابی روی نفس خودش کار می کرد. به جزئیات کارهایش دقیق شده بود. نوید هم مثل من، مثل خیلی های دیگر، یک آدم معمولی بود. همیشه با معرفت بود. خوش برخورد بود، مهربان بود، اهل نماز و روزه و هیئت بود، ولی معمولی بود. نوید از یک جایی به بعد آغاز کرد به تغییر کردن. من می فهمیدم. وقتی دستم را می گرفت و می برد پیش رفقای جدیدش تا به همدیگر معرفی مان کند می فهمیدم افتاده توی جاده دیگری.
من را برد بهشت زهرا (س). قطعه ۵۳. رفتیم سر قبر جوان شهیدی که از بچه های مدافع حرم بود. اظهار داشت: «من اتفاقی با این شهید آشنا شدم. داشتم از سر مزارش رد می شدم، نگاه و چهرش من رو جذب کرد.» از خصوصیات رفتاری شهید گفت و هر صحبت دیگری که در رابطه با اش شنیده بود. گفت اخلاص این شهید زبانزد است. از آن روز به بعد دیگر با شهید رسول خلیلی رفیق شدیم. نوید خیلی بیشتر از من. نه فقط با رسول، بسیاری از شهدای آنجا را شناخته بود. در مورد زندگی و روحیاتی که داشتند اطلاعاتی به دست آورده بود. طوری شده بود که وقتی می رفتیم بهشت زهرا در مورد هر کدامشان حرفی برای گفتن داشت. رفیق شهید داشتن زرنگی است. این که با کسی رفاقت کنی که جانش را برای تو داده. دیگر از جان هم بالاتر مگر داریم؟» نوید خیلی بیشتر از من. نه فقط با رسول، بسیاری از شهدای آنجا را شناخته بود. در مورد زندگی و روحیاتی که داشتند اطلاعاتی به دست آورده بود. طوری شده بود که وقتی می رفتیم بهشت زهرا در مورد هر کدامشان حرفی برای گفتن داشت. رفیق شهید داشتن زرنگی است. این که با کسی رفاقت کنی که جانش را برای تو داده. دیگر از جان هم بالاتر مگر داریم؟
* جلسه خواستگاری
دوست شهید صفری در ادامه روایت خود می گوید: «کار سوریه رفتن من و نوید را همین آقا رسول درست کرد. خیلی پیگیری کردیم. خیلی این در و آن در زدیم. درست نمی شد. جلوی پایمان سنگ می انداختند. تا پای پرواز می رفتیم و ناامید بر می گشتیم. با هم از وزارت آمده بودیم بیرون و عضو سپاه شده بودیم؛ ولی هنوز نتوانسته بودیم برویم سوریه. متوسل شده بودیم به رسول. وقتی آذر ۱۳۹۴ برای نخستین بار پایمان را گذاشتیم توی محل کار جدیدی که قرار بود از آنجا به سوریه اعزام شویم و عکس رسول را دیدیم، تازه فهمیدیم رسول هم دقیقا از همین جا به منطقه اعزام شده است.
روزی که می خواست برود خواستگاری به من اظهار داشت: «باور کن دیگه خسته شدم از خواستگاری رفتن، به رسول سپردم گفتم خودت درستش کن.» فردا بامداد که با هم رفتیم سرکار پرسیدم: «خب چی شد؟ دیشب خوش گذشت؟» فکرش را نمی کردم قضیه به خیر و خوشی تمام شده باشد، ولی نوید اظهار داشت که وقتی وارد اتاق دخترخانم شده و نخستین چیزی که دیده عکس رسول بوده، خشکش زده، اظهار داشت: «رسول کارم رو درست کرده.» اظهار داشت: «جلسه اول فقط از رسول حرف زدیم.» نوید راست می گفت. رسول مانده بود توی این دنیا و داشت کار بقیه را راه می انداخت. نوید می اظهار داشت: «وقتی من شهید شدم به همه بگو، من می مونم مثل رسول کار راه میندازم.»
* محاصره بوکمال و پیکری که ۲۰ روز طول کشید برگردد
پیکر نوید ۲۰ روز طول کشید تا برگردد. سال ۹۶ بار آخری که نوید می خواست برود سوریه، من تازه از مأموریت برگشته بودم. نوید قرار بود برود آنجا جایگزین من شود. چند روز پیش از این که می خواست برود خیلی با هم صحبت کردیم. نوید از خوابی که دیده بود اظهار داشت که رسول را دیده. توی خواب فقط رسول حرف می زده و نوید هم می گفته: «راست می گی حق با توئه.» می گفت رسول دستش را گرفته و با هم رفته اند بالا، هی بالا و بالاتر. آنجا هم باردیگر رسول هر حرفی زده او گفته: «راست می گی حق با توئه.» خوشحال بود. خودش هم می دانست خوابش مفهوم خوبی دارد. گفتم: «نوید مواظب باش خرابش نکنی، رسول شهادت رو برات گرفته. برو هر چی خرده سفارش داری بنویس، وصیتی داری بکن که رفتنی هستی.» نوید هم حرف من را جدی گرفت. پیش از رفتنش یک پاکت داد دستم که توی آن همه چیز را نوشته بود. اظهار داشت: «اگر برنگشتم بازش کن، تا خبر شهادتم نیومده راضی نیستم بازش کنی.» من هم پاکت را گرفتم و گفتم: «باشه، چه برگردی و چه برنگردی بازش می کنم!»
چه قدر روزهای مفقودی نوید امام رضا را قسم می دادم که پیکرش برگردد. آن روزها خیلی سخت گذشت. می رفتم توی هیئت بیت الزهرا (س) و همان جای همیشگی می نشستم و زار زار گریه می کردم. بعد بیست روز پیکر نوید را برگرداندند. نوید بیست روز زیر آفتاب بود! لباس پاسداری آنقدر برای نوید حرمت داشت که وصیت کرده بود وقتی که مقرر است پیکرش را توی خاک بگذارند لباس سپاه تنش باشد. همیشه می گفت این لباس مقدس است. می گفت لباس پسر حضرت زهرا (س) است.
سه ماهی که نوید سوریه بود، هیچ عملیاتی انجام نشده بود. نیروها مشغول تثبیت موقعیت بودند فقط. همان وقتی که قرار بود برگردد ایران، عملیات آزادسازی شهر بوکمال کلید خورد. نوید دلش می خواست توی عملیات شرکت نماید. با من تماس گرفت، اظهار داشت: «نظرت چیه بمونم این عملیات رو شرکت کنم؟» من هم گفتم: «اگر نظر من رو می خوای، برگرد استراحت کن، بعداً باردیگر برو.» آخر سر هم گفتم: «حالا شک داری، می خوای زنگ بزن یه استخاره هم بگیر!»
توی همان عملیات نوید زخمی شده بود. سی نفر بودند که می زنند به خط. گیر می افتند توی محاصره دشمن. نوید و دو نفر از نیروهای سوری می ایستند جلو و بقیه نیروها را پوشش می دهند که بتوانند برگردند عقب. آن دوتا نیروی سوری همان جا شهید می شوند. نوید تیر می خورد و زخمی می شود و همان جا توی دل دشمن می ماند. انگار لباس شهادت دیگر اندازه اش شده بود. خودش همیشه این جمله شهید آوینی را می گفت که: «شهادت لباس تک سایزی است که باید تن انسان به اندازه ش درآید. هر وقت به اندازه این لباس تک سایز درآمدی پرواز می کنی، مطمئن باش.»
ادامه دارد…
منبع: blackblog.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب