مرور دو كتاب درباره حبیب مدافعان حرم؛
دیدار شهید شهبازی و حاج احمد در کنار هم شیرین ترین دقایق عمرم بود
به گزارش بلک بلاگ، با عجله خودم را رساندم پشت در اتاق فرماندهی و وارد شدم. خدا گواه است، شیرین ترین دقایق عمر سپری شده ی من، دیدار شهید شهبازی و حاج احمد متوسلیان در کنار هم بود.
خبرگزاری مهر _ گروه فرهنگ و ادب: سردار حسین همدانی که از او بعنوان «بزرگ ترین فرماندهان جنگ سوریه»، «نابغه جنگ های ناهمتراز در غرب آسیا» و «مرد شماره ۲ سپاه» یاد می شود، در کنار حاج احمد متوسلیان، شهید محمد ابراهیم همت و شهید محمود شهبازی از بنیانگذاران تیپ ۲۷ محمد رسول الله (صلی الله ضد وآله وسلّم) است.
حاج حسین همدانی متولد ۲۴ آذر ۱۳۲۹ بوده و پیش از پیروزی انقلاب اسلامی در امر مبارزه فعال بود، در دوران بعد از جنگ تحمیلی، مسئولیت های گوناگونی در سپاه و بسیج داشته است؛ فرماندهی سپاه پاسداران استان همدان، فرماندهی لشکر ۲۷ محمد رسول الله (صلی الله ضد وآله وسلّم) و سپاه پاسداران تهران و مشاور فرمانده کل سپاه، بخشی از مسئولیت های وی بوده است.
ایشان در سال ۱۳۹۰ بعنوان فرمانده راهبردی در میدان نبرد سوریه حاضر شد. وی در آنجا به «ابووهب» معروف بود. تشکیل گروههای دفاع مردمی ایده او برای نجات سوریه از بحران بوده است. حاج حسین همدانی سر انجام روز ۱۶ مهر ۱۳۹۴ در راه استان حماء در جنوب شرقی حلب به شهادت رسید.
۱۳ دی ۱۳۹۰، سردار حاج حسین همدانی به درخواست سردار قاسم سلیمانی و حکم سردار عزیز جعفری فرمانده وقت سپاه در سوریه حاضر شد. از وی در این دوران بعنوان فرمانده راهبردی سوریه یاد می شود. به نقل از حاج حسین همدانی در آن زمان بیشتر از ۷۵ درصد سوریه در اشغال تروریست های مسلح بود و فقط ۲۵ درصد از آن دست حکومت مرکزی باقی مانده بود. همینطور منابع خبری از سازماندهی ۱۱۰ هزار نیرو توسط جیش الحر خبر می دادند و کارشناسان سیاسی سقوط حکومت بشار را پیشبینی می کردند.
حاج حسین همدانی دلیل حضور ایران در بحران سوریه را با تعبیری از آیت الله خامنه ای پاسخ داده بود: «عمق استراتژی ما سوریه است.» او معتقد بود: «سوریه تنها کشوری است که در جبهه مقاومت باقی مانده و تنها کشوری است که علیرغم تمام تلاشهای آمریکایی ها و اروپایی ها و کشورهای عربی، حاضر نشد با رژیم اشغال گر قدس مذاکره کند.»
مرحله اول مأموریت حاج حسین همدانی در سوریه سال ۱۳۹۳ به پایان رسید. همدانی بعد از بازگشت، فرماندهی قرارگاه امام حسین (علیه السّلام) را به عهده گرفت. این قرارگاه مسئولیت سازماندهی نیروهای رزمنده اعزامی به سوریه را بر عهده داشت. پس از بازگشت او، رهبر انقلاب در دیداری از اقدامات او تشکر کرده و اظهار داشته بود: «من هر شب در نماز شما را با اسم دعا می کردم.»
شهید همدانی در دوران حضور در سوریه سندی راهبردی برای خروج سوریه از بحران تدوین کرد. این سند پنج بخش نظامی، امنیتی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی داشت. طرح او مورد موافقت آیت الله خامنه ای قرار گرفت. همینطور نیروهای نظامی زیر نظر همدانی هسته اولیه تشکیلات دفاع وطنی سوریه مشهور به قوات الدفاع الوطنی بودند.
سالروز تولد سردارهمدانی بهانه ای است تا دو کتاب را در رابطه با او مرور کنیم؛
کتاب «خداحافظ سالار» نوشته حمید حسام؛ نخستین بار در سال ۱۳۹۵ توسط نشر ۲۷ بعثت به بازار نشر آمد. این کتاب دربرگیرنده ۴۴ ساعت مصاحبه نویسنده با پروانه چراغ نوروزی همسر شهید همدانی و روایتی از ۴۰ سال زندگی مشترک شهید و همسرش است.
در ادامه سه بُرش از خاطرات همسر شهید همدانی را در «خداحافظ سالار» می خوانیم:
زخم زبون ها می شنوم که جگرم رو می سوزونه
رک و صریح گفتم: «آره، به اندازه یه رفت وبرگشت یک روزه می تونستی بیای و بری. همون طور که که برای مداوای زخمت اومدی و رفتی.»
سرش را پایین انداخت، وهب با زبان کودکانه اش اظهار داشت: «بابا نبودی هواپیماها، بمب انداختن روی سر مردم.»
حسین، مهدی را بغل کرده بود وهب را هم روی زانویش نشاند و خطاب به من اظهار داشت: «پیداست که زخم پای من خوب شده، اما زخم دل تو، نه.»
بعضی گلوگیر داشت خفه ام می کرد. بریده بریده، گفتم: «زخم زبون ها می شنوم که جگرم رو می سوزونه. می گن همه امکانات مملکت مال پاسدارها شده و غرق در رفاهن. می گن، فرماندهان، بچه های مردم رو می فرستن جلوی گلوله و خودشون جلو نمی رن. می گن…» و ترکیدم.
حسین بچه هایش را به سینه چسباند و دردمندانه اظهار داشت: «پروانه، امتحان تو از امتحان من، جنگ من، زخم من، سخت تره. همون طور که مصائب خانم زینب از امتحان امام حسین (ع) سخت تر بود. با تمام وجود می فهمم که چی می گی، اما به زینب کبری، قَسَمت می دم، تو هم شرایط من رو درک کن.»
اسم مبارک حضرت زینب را که آورد، ساکت شدم و چشمم به انگشتری عقیقی که محمود شهبازی به او هدیه کرده بود، افتاد.
آن روز نهار حاج آقا سماوات میهمانمان کرد. وهب با همه شلوغی اش وقتی به خانه حاج آقا می رفتیم، ساکت می شد. حسین از زحماتی که حاج آقا و حاج خانم در نبودنش متحمل شده بودند، تشکر کرد. حاج آقا اظهار داشت: «حسین آقا می بینی که طبقه پایین خالیه. شما هم که تو منطقه هستین. قبلاً قول داده بودید که برید منطقه و برگردید، اسباب کشی می کنید. نذار بیشتر از این پروانه خانم و بچه ها توی چاله قام دین غریبانه زندگی کنند.» حسین نگاهی به من کرد. سکوت کردم. بی کلام هم نظرم را می دانست. اظهار داشت: «حاج آقا، من و خانواده ام تا همین جا هم خیلی مدیون شماییم. می دونی که هم اکنون عجله دارم و باید برم کرمانشاه، اجازه بده بمونه برای بعد.»
زندگی در خانه های سازمانی
خانه های سازمانی سپاه از یک طرف به محوطه ای باز و صحرا می رسید. از همان جا، روباهی به طمع مرغ و خروس تا در حیاط آمده بود. وقتی به خانه رسیدم، مهدی داد می زد: «گرگ گرگ.»
آقای صالحی یکی از دوستان حسین که از جبهه برگشته بود، آمده بود کمک مهدی. وقتی مرا بچه به بغل دید اظهار داشت: «خانم همدانی، کوچولوی شما روباه دیده فکر کرده که گرگه، ظاهراً شما دست تنهایید. اگه کمکی از من برمی آد بگید.»
خواستم بگویم که اگر شما، حسین را می بینید، پیغام بدهید که...
لب گزیدم و گفتم: «مشکلی نیست.»
همان روز آقای صالحی چند نفر را فرستاد و اوضاع به هم ریخته درب و پنجره و درب پیچیده حیاط را سروسامان دادند.
تازه گچ پای مهدی را باز کرده بودم که وهب مریض شد. طوری که از شدت تب، نمی توانست به مدرسه برود. بامداد زود، آفتاب نزده، به یک درمانگاه، پیش دکتری هندی بردمش. دکتر آزمایش کامل نوشت. وقتی نتیجه آزمایش را دید اظهار داشت: «عفونت وارد خونش شده و کاری از دست من ساخته نیست.»
دیگر داشتم از غصه دق می کردم. دست بچه هایم را گرفتم و با دنیایی اندوه راهی خانه شدم. به خانه نرسیده بودیم که صدای هواپیما آمد. هم زمان، سرهامان رو به بالا شد. خورشید چشم را می زد. صدا دور بود و ضعیف و هواپیمایی پیدا نبود.
گفتم: «هواپیمای ایرانه، داره می ره مرز.» وهب بی حوصله اظهار داشت: «مامان بریم خونه.» از شدت تب و ضعف نمی توانست روی پاهایش بایستد. اما مهدی، همان پای نه چندان خوب شده اش را به زمین زد و اظهار داشت: «یالا مامان، هواپیما رو نشونم بده.» با یک دست، زهرا را بغل کرده بودم. دست دیگرم را سایه بان چشم کردم و سرم را به چپ و راست چرخاندم تا بهانه مهدی را بگیرم و زود به خانه برویم. صدا نزدیک و نزدیک تر شد. هنوز هواپیمایی به چشم نمی آمد. که ناگهان از سمت شرق، چیزی مثل یک شهاب سنگ، تیز و مستقیم، آسمان را شکافت و روی شهر افتاد. هواپیمای عراقی بود که از سمت مشرق آمده بود، شیرجه زد، بمب هایش را انداخت و رو به آسمان شدت گرفت. با انفجار مهیب بمب ها، توده های خاکستری از چندجا بلند شد. تکانه های انفجار، مجبورمان کرد که تا خانه بدویم.
شهید همدانی و همسرش پروانه چراغ نوروزی
با این که در مسئولیت قرارگاه ثارالله، کم نمی گذاشت اما تا فرصت پیدا می کرد راهی همدان می شد و می اظهار داشت: «پروانه، خبرهای بدی از همدان می رسه که مجبورم چند روز یک مرتبه برم همدان.» و نگفت که خبر بد چیست و من هم نپرسیدم. می رفت و می آمد و فکرش درگیر بود. نمی خواست دغدغه فکرش را به من و بچه ها انتقال دهد. بالاخره کاسه صبرم سرآمد. از وهب و مهدی پرسیدم: «چه اتفاقی افتاده که بابا این قدر آشفته شده؟!»
گفت: «عده ای جوسازی کردن و شایعه راه انداختن که صندوق عدل اسلامی، ورشکست شده و سپرده گذاران تحت تاثیر این شایعه جلوی شعبه ها، ازدحام کردن که پولشون رو بگیرن!»
یک آن عرق سردی روی پیشامی ام نشست و دنیا پیش چشمم تیره وتار شد و تصویر ازدحام همراه با اعتراض مردم در خاطرم جان گرفت و قیافه مظلوم حسین که حتما هدف افترا ها و دشنام ها بود.
پرسیدم: «کدام از خدابی خبر ی این شایعه رو انداخته؟!»
وهب که اصول بانکداری را خوب می شناخت جواب داد: «آن ها که از یک مدل موفق بانکداری اسلامی صدمه دیدن.»
حسین گاهی روزی دو بار به تهران می آمد و به همدان برمی گشت. حرف نمی زد. همین سکوت غریبانه اش، دلم را می سوزاند. دیگر نگفتم که من از وقوع این اتفاق تلخ، واهمه داشتم. فقط به دلداری گفتم: «حسین تو و دوستات به خاطر خدا وارد این عرصه شدین و حالا که کار به مشکل خورده، برو مشکل رو با مسئولین مملکتی مطرح کن.»
او که تا به این لحظه سکوت کرده بود، صورتش برافروخته شد و با تندی و ترشرویی اظهار داشت: «به مسئولین کشور چه ارتباطی داره؟!» من هم غضبناک شدم و پرسیدم: «یعنی با روزی دو سه بار رفتن تو از تهران به همدان، این شایعه جمع می شه و مردم به پولشون می رسن؟» تلاش کرد خشمش را بخورد و بر خودش مسلط شود و با طمانینه اظهار داشت: «اگر خدا کمکمون کنه، بله.»
گفتم: «من دلم طاقت نمی آره، باید بیام همدان، ببینم چه خبره، مگر آبروی تو یه شبه به دست اومده که بخواد یه شبه از دست بره.»
سوار شدیم و تا همدان تخت گاز کرد. توی راه اظهار داشت: «عده ای به مخالفت از من و عده ای به موافقت، در مسجد جامع شهر تحصن کردن. سردمداران مخالفین به سپرده گذاران گفتن که حسین همدانی، پول شما رو برداشته و به دبی فرار کرده و عده ای هم شایعه کردن که به تل آویو رفته ام. حالا حق ندارم که خودمو به اونا نشون بدم.»
ما را گذاشت چاله قام دین و به مرکز شهر رفت. کوچه پر از عطر یاد عمه بود. برای لحظه ای غم نبودن عمه جای غصه های حسین را گرفت. اما خیلی زود به خود آمدم انگار عمه هم در گوشم نجوا می کرد: «پروانه نذار هیچگاه حسین تنها بمونه.»
یک تاکسی گرفتیم و خودمان را به محل اجتماع مردم رساندیم. حسین بلندگو به دست گرفته بود و می اظهار داشت: «می بینید که فرار نکردم. پس ورشکستگی قرض الحسنه هم مثل ماجرای فرار کردن من، یه دروغ بزرگ بوده با این هدف که شما باور کنید و صف بکشید و بخواهید حسابتون رو مطالبه کنید.»
خانمی از میان جمعیت صدایش را خطاب به حسین بلند کرد و اظهار داشت: «آقا من همین هم اکنون تمام و کمال، پولم رو می خوام. فردا رو بذار برای اونا که دروغ های تو رو باور می کنن.»
حسین سرش را پایین انداخت و اشک من جاری شد.
***
کتاب «پیغام ماهی ها» هم یکی دیگر از کتاب هایی است که به سرگذشت استاد جنگ های نامتقارن محور مقاومت می پردازد و نخستین بار در سال ۱۳۹۴ به بازار نشر آمد.
«پیغام ماهی ها» نخستین کتابی است که بعد از شهادت شهید همدانی فرمانده جنگ های نامتقارن محور مقاومت و سپاه محمد رسول الله، در رابطه با وی منتشر گردید. این کتاب بعنوان اثر برگزیده سیزدهمین دوره جایزه جلال آل احمد و کتاب تحسین شده سال ۹۵ ارائه شد.
متن کتاب شامل روایت هایی است که از زبان شهید همدانی عرضه می شوند؛ از کودکی تا بزرگسالی. بعلاوه روایت دوستان و همسر شهید هم از خاطراتشان با این شهید در کتاب وجود دارد و تا واپسین روزهای زندگی و شهادتش در سوریه درج شده اند.
نویسنده در این کتاب با استفاده از مصاحبه های حسین بهزاد دیگر نویسنده با سابقه ادبیات مقاومت با شهید همدانی فصول ابتدایی کتاب را به بررسی زندگی این شهید در دوران کودکی، سالهای مبارزه با رژیم پهلوی، حضور در ایام سخت پس از پیروزی انقلاب اسلامی، تأسیس سپاه پاسداران و عضویت در سپاه استان همدان و نبردهای داخلی جبهه کردستان پرداخته است و پس از آن در ادامه به سراغ ماجراهای تأسیس لشکر ۲۷ محمد رسول الله (ص) با همراهی شهیدان محمود شهبازی، حاج احمد متوسلیان و محمدابراهیم همت رفته است.
البته قسمتهایی از کتاب که در ارتباط با حضور این شهید در سوریه و آموزش نیروهای ارتش این کشور برای مبارزه با تروریست های تکفیری است، هم جزئی از بخش های این کتاب است که در آن اطلاعات جالبی از حضور مستشاران نظامی ایران در سوریه و دیدگاه های راهبری مقام معظم رهبری برای مبارزه با تروریست ها مطرح گردیده است.
در ادامه سه بُرش از کتاب «پیغام ماهی ها» می خوانیم:
دیدار شهید شهبازی و حاج احمد متوسلیان در کنار هم شیرن ترین دقایق عمرم بود
حوالی بیستم دیماه ۱۳۶۰ بنده برای رسیدگی به یک سری از کارهای خودم، رفته بودم بیرون سپاه. موقعی که برگشتم، از همان جلوی در ساختمان با چهره های ملتهب و هیجان زده ی بچه های دژبانی و سایر نفرات، فهمیدم باید خبری شده باشد. دیدم خیلی مشعوف و خندان می گویند: «برادر همدانی، مژده بده. اگر گفتی چه کسی آمده؟ رفیق فابریکی حاج محمود و شما این جاست؛ برادر حاج احمد متوسلیان! از شدت خوشحالی، یک لحظه نفسم بند آمد. پرسیدم: حالا کجاست؟ گفتند: دفتر فرماندهی، پیش حاج محمود [شهید محمود شهبازی، در آن زمان فرمانده سپاه استان همدان بود و نقش پررنگی در اغلب خاطرات شهید همدانی دارد.] با عجله خودم را رساندم پشت در اتاق فرماندهی و وارد شدم. خدا گواه است، شیرین ترین دقایق عمر سپری شده ی من، دیدار این دو نفر در کنار هم بود. از هر حیث که بگویی مکمل هم بودند.
با هر دو سلام علیک و دیده بوسی کردم. حاج احمد اظهار داشت: برادر محسن [رضایی] مرا به تهران خواسته و دارم به ملاقات او می روم. از آن جا که مقرر است در جنوب عملیات بزرگی صورت گیرد، ایشان یک سری تدابیری را مدنظر قرار داده. مبحث اصلی مورد نظر ایشان، بحث لزوم تشکیل یک تیپ رزمی مستقل است. برادر محسن به من اظهار داشت: باید هر چه زودتر با [محمد ابراهیم] همت به خوزستان بروی و در آن جا یک چنین یگانی را برای سپاه تشکلی بدهید. پرسیدم: برای فرماندهی این تیپ ایشان شخص خاصی را هم درنظر گرفته یا این که تعیین فرمانده آنرا به بعدها محول کرده؟ حاج احمد اظهار داشت: طوری که ایشان می گفت؛ مسئولیت فرماندهی آنرا مایل است خودم به عهده داشته باشم.
به محض این که صحبت حاج احمد به اینجا رسید، حاج محمود مچ دست او را گرفت و با یک لحن بی قراری به او اظهار داشت: ببین احمد، من از تو خواسته ای دارم. آن هم اینست که به قول بین ما سه نفر [منظور متوسلیان، همت و شهبازی] که قرار بود در نخستین فرصت در جبهه به هم ملحق شویم عمل کنی و من را هم با خودت با آن جا ببری.
حاج احمد خیلی محکم اظهار داشت: مگر می شود یک چنین عهد و پیمانی را فراموش کنم؟
... حاج احمد پس از بازگشت از ملاقات آقای رضایی، باز هم به سپاه همدان آمد. برگشت به محمود اظهار داشت: شما عجالتاً هر تعداد از برادرها را که می توانی، با خودت بیاور. ما این بچه ها را به یاری خدا در جنوب سازماندهی می نماییم.
محمود ابتدا خودش به همراه سعید بادامی با همان پیکان سفید استان همدان راهی جنوب شدند و در ساختمان واحد اعزام نیروی سپاه ناحیه دزفول که در خیابان ۱۲ فروردین این شهر قرار داشت به نیروهای کادر تیپ ۲۷ ملحق شدند.
چهل و هشت ساعت بعد، با مرکز پیام استان همدان تماس گرفت و اظهار داشت: به همدانی بگویید بچه ها را آماده کند تا در نخستین فرصت عازم دزفول بشوند.
برای اعزام نیروها یک دستگاه مینی بوس بنز در اختیار گرفتیم. حوالی ساعت ۱۰ شب بود که با بدرقه گرم بچه های سپاه و صلوات های پی درپی راه افتادیم.
یکی دو ساعتی که گذشت، هرکدام از نفرات، خودشان را توی صندلی ها جمع کردند و به خواب رفتند. غرش خفه ی موتور کوچک دیزلی، آمیخته با زوزه ی باد سردی که پُرفشار از لای منفذهای دور پنجره ها به داخل هجوم می آورد. محض دفع الوقت، داشتم شعر «پیغام ماهی» های مرحوم سپهری را زیر لب زمزمه می کردم.
در آن شعر سهراب مقرر است پیغام ماهی های تشنه یک حوض بی آب را ببرد برای خدا.
ماهی ها پیغامشان این است:
تو اگر در طپش باغ خدا را دیدی،
همت کن
و بگو ماهی ها، حوض شان بی آب است
آن تکه آخرش را خیلی دوست دارم و آن شب هم مدام همان را زیر لب می خواندم، جایی که می گوید:
باد می رفت به سر وقت چنار
من، به سر وقتِ خدا می رفتم
پیچ و خم جاده تمامی نداشت، دل مشغولی ها من هم. سر انجام در صبحی ابری و خشک، حوالی ساعت ۱۰ بامداد وارد شهر دزفول شدیم.»
خاموش کردن فتنه ۸۸ و دفاع از حرم عمه سادات (س)
زمانی که من بعنوان فرمانده سپاه تهران خدمت می کردم، هنوز آثار فتنه ۸۸ و مشکلات ناشی از آن باقی بود. ما درحال توسعه سپاه محمد رسول الله (ص) بودیم که سردار جعفری بنده را احظار نمودند. خدمت ایشان رسیدم و پس از عرضه گزارشی از وضعیت سپاه تهران به ایشان، فرمودند: فلانی به سوریه می روید؟
خب، خیلی ها دوست داشتند که بروند سوریه. بنده یک مکثی کردم و گفتم: برای چه بروم؟ با چه عنوانی بروم؟ فرمود: ارتش و نظام سوریه درخواست کمک کرده اند. بعنوان فرمانده بروی و کمک کنی. سردار قاسم سلیمانی هم گفته شما برای این کار مناسب هستید.
از آنجاییکه خودم هم انگیزه بالایی برای حضور در سوریه و دفاع از حرم های عمه سادات (س) و حضرت رقیه (ع) داشتم، فورا جواب مثبت دادم. ایشان هم با سردرا سلیمانی تماس گرفتند و گفتند که فلانی موافق است.
روز اول که وارد سوریه شدیم به زیارت حضرت زینب (س) و حضرت رقیه (ع) رفتیم. همان شب، حاج قاسم یک جلسه ای را ترتیب دادند و طی آن قرار شد ابتدا بنده نسبت به وضعیت منطقه توجیه شوم. فردا به استان حمص رفتیم که استان بسیار مهمی است و در آن جا متوجه شدم که تروریست های مسلح حومه ی شهر را تصرف کرده اند.
تدبیر حضرت آقا در مبارزه با مسلحین تکفیری و مدافعان این بود که هر دو طرف جوان هستند و مسلمان. آنها هم فریب خورده اند. در واقع دشمن کس دیگری است. در سوریه کاری کنید که از هر دو طرف کمتر کشته شود؛ چه موافقین و چه مخالفین. چه مسلمین و چه نیروهای ارتش سوریه.
اولین کار ما آموزش تاکتیک ها و روشهای فنی جنگ شهری، به مدافعین بود. چون ما در کردستان تجربه داشتیم. سال ها حوادث و درگیری های مسلحانه کردستان جاری بود و ما بنابراین این نوع جنگ را تجربه کرده بودیم. حوادث سال ۷۸ و فتنه ۸۸ را در تهران داشتیم. این تجربه ها سرمایه ما بود. هنگامی که در امن الدوله نخستین دوره ی آموزشی را برگزار کردیم، در انتها دوره، وزیر دفاع، وزیر کشور، آصف شوکت؛ شوهر خواهر بشار و رئیس شورای امنیت ملی سوریه، همه آمدند و وقتی وضع آموزش و آمادگی این نیروها را دیدند، از ما درخواست نمودند که بیایید به ما هم کمک کنید. تا پیش از آن اصلاً اجازه نمی دادند، در امور ارتش مداخله نماییم، اما از این جا بود که دیگر ما تقریبا رفتیم تو بورس. یعنی همه می گفتند بیایید به ما هم کمک کنید و به نیروهای ما هم آموزش بدهید. ما هم سرمایه گذاری کردیم و آموزش را شروع کردیم.
ماجرای قلاب محبت شهید متوسلیان میان تیپ ۲۷
احمد متوسلیان از همین دیدار همه بچه های ما را مجذوب محبت خودش کرد. طوری که بالشخصه معتقدم اگر همین برخورد گرم و پرشور اولیه او با آن بچه ها نبود، چه بسا بعدها که در جریان تأسیس، سازماندهی و آموزش عناصر تیپ ۲۷ روی دیگر سکه شخصیت اش را به نمایش گذاشت و خیلی به بچه ها سخت گرفت، اساسا عده زیادی از آنها، از شدت عمل و خشونت ظاهری او می بریدند و به همدان بر می گشتند. منتها هنر احمد متوسلیان همین بود که در همان نخستین لحظه های دیدار با بچه ها، خیلی ظریف نوک قلاب محبت اش را به عمق دل آنها بند کرد و بچه های ما، صید صفا و صمیمیت بی انتهای این مرد شدند.
همت هم خیلی انسان نازنینی بود از آن تیپ آدم هایی که در نخستین لحظات دیدار با او طرف مقابل بی اراده مجذوب اش می شد. منتها هر جا که احمد حضور داشت، همت خودش را در حاشیه حضور او قرار می داد. در مجموع بچه های ما از همان برخورد اول مجذوب این دو بزرگوار شدند. بعد همگی نشستیم دور تا دور اتاق احمد، محمود و همت هم، نشستند بغل دست همدیگر و صحبت های جدی تر شروع شد. اول متوسلیان چند دقیقه ای برای بچه ها صحبت کرد. محور صحبت های وی خطیر بودن اوضاع جبهه و دورخیز بزرگی بود که برای شروع یک عملیات گسترده در خوزستان در شرف آغازش بودند. از آن صحبت ها، تک جمله ای به خاطرم مانده که خیلی باشکوه آنرا به زبان آورد؛ اظهار داشته بود: «برادرهای من، ما با توکل به خدا، بزودی این ظالمین بعثی را به خاک مذلت می نشانیم!»
باور کنید هنوز هم این کلمات در گوش بنده همان طنینی را دارد که در آن بعدازظهر زمستانی، در آن سرداب، آنها را به زبان آورد. بچه ها با نگاه هایی سرشار از برق امید و اشتیاق به چهره سبزه احمد چشم دوخته بودند و حتی پلک هم نمی زدند. حرف های وی که به آخر رسید از آقای شهبازی در رابطه با وضعیت اسکان خودمان کسب تکلیف کردم. حاج محمود اظهار داشت: فعلا که همگی در این ساختمان ماندگاریم، پس نگه داشتن مینی بوس، دیگر موضوعیتی ندارد. راننده که استراحت اش به اتمام رسید، به ایشان بگو برگردد همدان برای بچه ها هم فعلا برنامه خاصی نداریم و به آنها استراحت بدهید. روزها می توانند بروند در شهر بچرخند. دزفول شهر خیلی قشنگی است. یک زیارتگاه معروف و بسیار با صفایی دارد به اسم سبز قبا. بچه ها را ببرید آنجا زیارت کنند. عصر همان روز به اتفاق برخی از بچه ها، از ساختمان اعزام نیرو بیرو ن زدیم و رفتیم داخل شهر و زیارت سبز قبا.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب