مروری بر نوشته های شهید آوینی در سالروز شهادتش؛
ندای صلح برای اینست که ما بشنویم، نه اسراییل
به گزارش بلک بلاگ، ندای صلح، صلح برای همین است که ما بشنویم، نه اسراییل. آزادی هم چماقی است که بر سرما ساخته اند، و گرنه هرگاه که منافع ابوالهول در خطر افتد، حکم سانسور اخبار به اجرا در می آید.
خبرگزاری مهر _ گروه فرهنگ و ادب: شهید سید مرتضی آوینی متولد شهریورماه ۱۳۲۶ در شهر ری، کارشناس ارشد معماری از دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران، بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و به اقتضای ضرورت های انقلاب به فیلمسازی و نوشتن پرداخت. وی در دهه ۶۰ همزمان با مشارکت در جبهه ها و تهیه فیلم های مستند درباره ی جنگ، کارهای مطبوعاتی و هنری خودرا شروع کرد.
آوینی در کنار تألیف مقالات نظری درباره ی ماهیت سینما و نقد سینمای ایران و جهان، مقالات مختلفی در مورد حقیقت هنر، هنر و عرفان، هنر جدید شامل رمان، نقاشی، گرافیک و تئاتر، هنر دینی و سنتی، هنر انقلاب و... نوشت که در ماهنامه سوره به چاپ رسیدند. در همین دوران درباب مبانی سیاسی، اعتقادی نظام اسلامی و ولایت فقیه، فرهنگ انقلاب در برخورد با فرهنگ واحد جهانی و تهاجم فرهنگی غرب، غرب زدگی و روشن فکری، تجدد و تحجر و موضوعات دیگر تفکر و تحقیق کرد و مقالاتی منتشر نمود. سرچشمه اصلی تفکر آوینی به قرآن، نهج البلاغه، کلمات معصومین علیهم السلام و آثار و گفتار حضرت امام (ره) باز می گشت.
شهید آوینی ۲۰ فروردین ۱۳۷۲ در منطقه فکه درحال بررسی لوکیشن فیلم مستند شهری در آسمان، همراه محمد سعید یزدان پرست با مین خفته در زمین برخورد کرد و به شهادت رسید.
به بهانه سی و یکمین سالگرد درگذشت شهید آوینی که به عنوان سید شهیدان اهل قلم شناخته می شود، قسمتی از دست نوشته هایی از وی را که به عنوان صدای راوی در مستندهای روایت فتح استفاده شدند، مرور می نماییم. این متون در فرازهایی، درباره ی ماهیت رژیم اشغالگر صهیونیستی و انتفاضه ملت فلسطین هستند.
راه قدس از کربلا می گذرد
شهید آوینی در قسمتی از دست نوشته های خود می گوید: جبهه های نبرد ما امروز جایگاه تحقق تاریخ آینده کره زمین است و آن چه این عهد را بر گرده ی ما استوار می دارد، پیمانی ازلی است که آفریدگار متعال از انسان گرفته است و الحق رزمندگان ما، این راهیان تاریخ، چه خوب از عهده ی ادای پیمان بر آمده اند. دوربین فیلمبرداری بسیار ضعیف تر از آنست که بتواند حقیقت این نبرد را ثبت کند. آن حقیقت شگرفِ تحقق نهایی اراده ی حضرت حق کجا می تواند در تصاویری محدود بگنجد؟ بین عکس و صاحب عکس چه رابطه ای است؟ اگر این فیلم ها بتواند سخنی از حقیقت تاریخ بگوید، در همین حد است و نه بیش تر.
رزمنده ای داخل سنگر نشسته و برای پدر و مادرش نامه می نویسد:
مادر جان، شیرت را بر من حلال کن؛ همان شیری که دهه ی اول محرم با اشک های شوری که برای تنهایی حضرت زینب می ریختی، درهم می آمیخت و در کام من می نشست و جانم را با مهر حسین (ع) پیوند می زد.
پدر جان، دست های پینه بسته ات را از دور می بوسم. کاش اینجا در کنار هور که تا افق گسترده است و الان رنگ آسمان ابری را به خود گرفته است بودی و این تلاش عظیم را می دیدی؛ این بچه های جهادی را که «یا علی» گویان پل ها را جا به جا می کنند و عکس امام را به نشانه ی این که در قلبشان جای دارد بر سینه آویخته اند. و آن دیگران را که لاینقطع با هلی کوپتر از راه می رسند و قدم در آن جاده ای می گذارند که به سمت نور، به سمت باخبر عشق گسترده است. و پدر جان، من یقین دارم که این همان طریق وسطایی است که نه به چپ گرایش دارد و نه به راست.
به راستی آن اشتیاقی که این بچه ها را به تلاش وا می دارد از کجا آمده است؟ تو همیشه به من می آموختی که تنبلی کلید همه ی بدی هاست و من نمی فهمیدم که چه چیزی موجب می شود تا یکی تنبل باشد و دیگری نباشد. این بچه ها با تنبلی میانه ای ندارند. تو گویی جان آنان رودی است که به دریای عظیمی از شور و اشتیاق و اراده و عزم و تصمیم و صبر وصل است که تمامی ندارد، و تو می دانی که این تلاش عظیم برای چیست.
غروب شده است. برخی از بچه ها دارند برای یک تک شبانه آماده می شوند، و هنوز آن تلاش عظیم ادامه دارد. یکی از بچه ها اذان می گوید و آوای ملکوتی اذان در آن غروب زیبایی که بامداد عدالت جهانی و طلوع حق را در پی دارد، با چه احساس شگفت آوری هم راه است. آدم حس می کند که با همه ی تاریخ پیوند خورده است.
صبح، پس از زیارت عاشورا و خواندن دعای فرج، پای سفره حضرت زهرا (س) نشستیم. بچه ها سفره های جبهه را سفره ی حضرت زهرا می خوانند و من، نمی دانم چرا، اما با تمام جانم این حقیقت را احساس می کنم. نان خشک و پنیر و خرما. این سفره ها شبیه همان سفره ای است که شما با خود به سر زراعت می بردید و من هنوز یاد آنرا در خاطر دارم. سفره ی قناعت. و من درس قناعت را برای اولین بار از شما آموختم.
پدر جان، سفره این بچه ها هم با سفره های دیگر خیلی متفاوت است. تفاوتش در اینجاست که این سفره ها سفره ی قناعت است، سفره ی حضرت زهراست و ما میهمان او هستیم. نانش طعم و بوی همان نانی را دارد که از تنور خانه مان بیرون می آید، تا آنجا که فکر کردم شاید از همان نان هایی است که شما برای جبهه فرستاده اید.
کاش اینجا بودی و آرزوهایت را فرا رؤیت می دیدی. پدر جان، مگر تو همیشه آرزوی حضور در صحرای کربلا را نداشتی؟ مگر نبود که وقتی نام حبیب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه را می شنیدی، انگار که اسم خودت را می شنوی، اشک از چشمانت سرازیر می شد؟
دشمن ما وابسته به سلاح های جور واجوری است که به قیمت نوکری اش به او داده اند، اما مؤمن وابسته نیست. هر نوع وابستگی مؤمن را از وصول به حق باز می دارد و همچون غل و زنجیری که بر دست و پای زندانیان می بستند، او را به زمین می چسباند و قدرت قیام را از او می گیرد. مؤمن اگر وابستگی داشته باشد نمی تواند قیام کند و عصر ما عصر قیام است.
دشمن مرتباً با هواپیما حمله ور می شود و از سلاح های شیمیایی هم استفاده می نماید. و پدر جان، من به یاد سگ های آبادی می افتم که وقتی حمله ور می شدند، اگر نمی ترسیدی، هیچ گاه جرأت جلو آمدن را نداشتند و به کوچک ترین تکان دست تو پا به فرار می گذاشتند؛ واگرنه، اگر از آنها می ترسیدی، جرأت می یافتند و حمله می کردند. اسرائیل سرزمین های ما را همین گونه اشغال کرده و روش های صدام نیز همان گونه است.
اکنون صدام و حزب بعث عراق بزرگ ترین سدی است که در مقابل وحدت منطقه ی اسلامی و قیام همگانی برای آزادی قدس قرار دارد. «راه قدس از کربلا می گذرد» بدین معناست که تا ما این سد را از سر راه برنداشته ایم، هیچ گاه نمی توانیم به نجات قدس بشتابیم پدر جان، من انگیزه ی این تلاش عظیم را همیشه در می یافتم، اما امروز، امروز که فیلمبردارهای جهاد تلویزیون آمده بودند و ما ماسک هایمان را امتحان می کردیم، بیش تر از پیش دریافتم که این رود عظیم شور و اشتیاق و اراده و عزم و تصمیم به چه دریایی اتصال دارد و ریشه ی این تلاش در کدام خاک بارور نشسته است. آنها فیلم می گرفتند و از ما می پرسیدند که چه آرزویی دارید. من به دلم رجوع کردم و دیدم… شما خود می دانید، نیاز به گفتن نیست. (نه برادر، این آرزوی تو تنها نیست، آرزویی است که ریشه در جان همه مسلمین دارد.)
پدر جان، من این رسالت را به سنگینی بر گرده ی خویش احساس می کنم که خداوند ما را برای تحقق همین اهداف به صحنه ی حیات کشانده است. امروز من در جبهه ها و پشت جبهه ها طلیعه آزادی قدس و تحقق این وعده ی تخلف ناپذیر قرآن را به روشنی می بینم. همه به حق می گویند «راه قدس از کربلاست.» معنای این سخن چیست؟ وقتی پای صحبت پدران و مادران شهدا بنشینیم در می یابیم.
قدس مظهر جراحتی است که بر قلب امت اسلام وارد شده است و این جراحت را جز به خون نمی توان شست. امروز وعده های قرآن بیش از پیش به تحقق نهایی خویش نزدیک شده است و امت اسلام دریافته است که چگونه باید برای آزادی قدس اقدام نماید.
اکنون صدام و حزب بعث عراق بزرگ ترین سدی است که در مقابل وحدت منطقه ی اسلامی و قیام همگانی برای آزادی قدس قرار دارد. «راه قدس از کربلا می گذرد» بدین معناست که تا ما این سد را از سر راه برنداشته ایم، هیچ گاه نمی توانیم به نجات قدس بشتابیم. بله پدر جان، برای آزادی قدس راهی جز این وجود ندارد. صدام دشمن خداست و برای وصول به توحید باید او را از میان برداشت.
خط مقدم منطقه عملیاتی والفجر هشت
در خط، رزمندگان اسلام، این راهیان کربلایی سیدالشهدا در قرن پانزدهم هجری قمری، با تمام وجود معنای این سخن را دریافته اند و می دانند که باید برای قیام در مقابل دشمن از وابستگی ها گذشت و از سختی ها نهراسید.
قدس جلوه برکت خدا و پله ی اولین معراج انسان است و مسلمین برای دستیابی به اهداف نهایی اسلام چاره ای ندارند جز این که بر قدس شریف دست یابند، و راه قدس نیز از کربلاست که می گذرد. حضرت امام امت، ادام الله ظله الشریف، همیشه بر همین معناست که تاکید می ورزد. وظیفه ی ما عمل به تکلیف است، هر چند که این به از میان رفتن همه ی ما بینجامد _ که البته اینچنین نخواهد شد.
این فریاد درست در زمانه ای بلند شده است که شیطان حاکمیت خویش را بر کره ی زمین کامل می انگاشت و بشر غربی به پایین ترین مراتب هبوط خویش در لجن حیوانیت رسیده است. حالا خداوند بار دیگر توبه ی بشریت را پذیرفته است و این انسان های از خود گذشته، این بهترین بندگان خدا، هر یک به مثابه دژ مستحکمی هستند که راه بر شیطان و جنود او بسته اند.
معنای باطنی «راه قدس از کربلا می گذرد» نیز همین است. راه ما به سمت قدس که معرج اولین معراج تکامل انسان است، راهی کربلایی است و راه کربلایی راهی است که با تحمل مشقات و از خود گذشتگی هم راه است.
این جوانان هر یک جلوه ای از ابوالفضل عباس (ع) و قاسم و علی اکبر و عون و جعفر هستند و تحقق آرزوهای خویش را در کربلا می بینند و خدا دعای آنان را مستجاب کرده است. اینها با آن غفلت زده های خسته و کسلی که در شهرها و این سوی و آن سوی پراکنده اند و هیچ چیز آنان را به صحنه های عظیم تحقق تاریخ فردا پیوند نمی زند خیلی تفاوت دارند. این تفاوت از کجا آمده است؟ تو گویی جان آنان رودی است که به دریای عظیمی از شور و اشتیاق، اراده و عزم و تصمیم و صبر وصل است که تمامی ندارد. آنان از مرز خواسته های حیوانی وجود خویش گذشته اند و با مرگ خو گرفته اند و به حیات جاودانی عشق در جوار رحمت حق رسیده اند.
معنای باطنی «راه قدس از کربلا می گذرد» نیز همین است. راه ما به سمت قدس که معرج اولین معراج تکامل انسان است، راهی کربلایی است و راه کربلایی راهی است که با تحمل مشقات و از خود گذشتگی همراه است
در عصری اینچنین، در روزگاری که بشر بنده اهوای خویش است و بت خویشتن را می پرستد، ظهور این جوانان چه معنایی دارد؟ اینان طلیعه دار عصر توبه ی بشریت و نمونه ای از انسان های آینده هستند و آینده ی انسان آینده ای الهی است. آنان ابراهیم وار هجرت کرده اند و اسماعیل گونه سر به قربانگاه سپرده اند تا انسان به خلیفه ی اللهی و امامت رسد و این است معنای باطنی این سخن که راه قدس از کربلا می گذرد. راه قدس با کاهلی و تن آسایی و دل به جیفه ی بی مقدار دنیا بستن میانه ای ندارد. راه قدس مرد جنگ می خواهد و مرد جنگ نیز کربلایی است و کربلایی، مرد میدان عشق است و از سختی ها و مشقات و سرباختن ها و جان دادن ها نمی هراسد.
برای دریافت حقیقت آن چه در جبهه های نبرد می گذرد باید این همه را در مجموعه ی تاریخ جهان نگریست، و باید این نکته ی بسیار شگفت را دریافت که چگونه این وقایع تاریخ آینده ی کره ی زمین را به جانب تحقق وعده های قرآن می کشاند. سوره ی «اسرا» را بخوان و خصال یاوران مهدی را بنگر، و حال بدین راهیان امروزی کربلا که به مقتضای انتظار عمل کرده اند و به جبهه ها شتافته اند نگاه کن. چه می بینی؟ آری برادر، وقت آن رسیده است که یک دفعه دیگر نشانه ی تحقق وعده های الهی را در آن چه می گذرد ببینیم و با یقینِ بیش تر پای در راهی نهیم که از کربلا به سمت قدس می رود.
ندای «صلح» برای این است که ما بشنویم، نه اسراییل
وی درباره ی تحولات منطقه و جهان متأثر از سیطره قدرت های استکباری همچون آمریکا و اسراییل و قیام ملت فلسطین در انتفاضه اول (سال ۱۹۸۷ م / ۱۳۶۶/ ه. ش) می گوید:
در همین جهان راسیونال، «اسراییل» از نیم قرن پیش هر آن چه خواسته، کرده است و هیچ یک از سازمان های بین المللی بازی حقوق بشر نیز ممانعتی جدی از خود نشان نداده اند.
شبکه های گسترده «امپراتوری ارتباطات» در راستای حفظ وضعیت موجود و استمرار آن با هر جنگ و انقلابی مخالفت می ورزند، اما در مواقع لزوم، اگر ابوالهول _ امیر جهان وهم و ترس _ بخواهد که دولتی همچون اسرائیل را در کشور فلسطین تشکیل دهد، چشم چشم پوشی بر جنگ می بندد تا اسرائیل مستقر شود و آنگاه دیگر..... ما بنجنبیم و مقابل اسرائیل متحد شویم و فلسطین را از او پس بگیریم، ده ها سال می گذرد.
پس همه تلاش آنها مصروف حفظ وضعیت موجود است و استمرار آن. ندای «صلح، صلح» نیز برای همین است که ما بشنویم، نه اسراییل. آزادی هم «چماقی» است که بر سرما ساخته اند، و گرنه هرگاه که منافع ابوالهول در خطر افتد، حکم سانسور اخبار در سراسر امپراتوری ارتباطات به اجرا در می آید. در نگاه شهید آوینی «فرهنگ جهاد و دفاع» ضامن تحقق اسلام در جهان و حافظ اصول و فروع دین بود. وی در این زمینه نوشته بود: تحقق اسلام در جهان و بر قراری عدالت در گرو مبارزه حق و باطل است.
ندای «صلح، صلح» نیز برای همین است که ما بشنویم، نه اسراییل. آزادی هم «چماقی» است که بر سرما ساخته اند، و گرنه هرگاه که منافع ابوالهول در خطر افتد، حکم سانسور اخبار در سراسر امپراتوری ارتباطات به اجرا در می آید
بنظر می رسد تحولات جهانی (متأثر از پیروزی انقلاب اسلامی) در راستای ایجاد یک جبهه متحد اسلامی مقابل اسراییل برای تحریر فلسطین سیر می کند و علت این که تحلیل این وضع حول محوری که عنوان شد چندان ساده نیست آنست که در مقابل آمریکا و نیروهای چند ملتی که مظهر شیطان اکبر هستند، «حق غیر ممزوج به باطل» قرار نگرفته است و اگر نه، هیچ بمانی حق نداشت در پیوستن به جبهه حق تردیدی به خود راه دهد و تعلل ورزد. در نگاه آوینی صاحبان اصلی فلسطین مردمی هستند که همیشه در آنجا زیسته اند.
چگونه می توان هویت فلسطین را تغییر داد در صورتیکه اشغال فلسطین واقعه ای مربوط به هزاره های دور نیست که کسی آنرا به یاد نیاورد. همه به یاد دارند که این قوم پلید (رژیم صهیونیستی) چگونه با حمایت سیاسی و تسلیحاتی امپریالیست های تجاوزگر، سرزمین فلسطین را از صاحبان اصلی آن غصب کرده اند.
«انقلاب سنگ» انقلاب ایمان است در مقابل قدرت های دنیایی
آیا فلسطینیان یکباره دیگر به سرزمین خویش باز خواهند گشت؟ آتش این امید نه فقط در دل ها فرو ننشسته است بلکه هر چه می گذرد شدت و حرارت بیشتری می یابد.
اسرییل خلاف آن چه از شروع انتظار می برده است پس از گذشت نیم قرن از اشغال فلسطین هنوز هم به ثبات سیاسی همچون آرزویی دست نیافتی چشم دوخته است. هر چه می گذرد آتش انقلاب فروزان تر می شود چونکه فلسطینیان حالا دیگر دریافته اند که مساله آنها هیچ گاه بر آب و خاک توقف نمی یابد، بااینکه نتیجه ظلمی که بر آنها رفته آوارگی و دور افتادن از وطن است. انتخاب «سرزمین فلسطین» برای این مقصد شوم (تأسیس رژیم جعلی اسراییل) از آنجا انجام گرفته که «قلب عالم اسلام» است و امروز مردم فلسطین این حقیقت را به روشنی دریافته اند.
دنیای جدید که دنیای حاکمیت استکبار است شرط لازم تحقق خویش را در مبارزه با اسلام می بیند و بنابر این کوشش برای استقرار کشوری همچون اسراییل در سرزمینی چون فلسطین نباید اتفاقی دانست. مسلمانان جهان را حالا فریاد آن پیر فرهیخته (حضرت امام خمینی) که از ایران برخاست بیدار کرده است و آنان نجات خویش را تنها در انقلاب می یابند.
تمثیل آنان در مقابل نظام اسلامی تمثیل داود (ع) است در مقابل جالوت است. داود (ع) نیز با سنگ و فلاخن به نبرد غولی همچون جالوت رفت که تا بن دندان مسلح بود. عقل ظاهر در نبردی اینچنین پیروزی را از آنِ جالوت میبیند اما چنین نشد. حالا چشم سه نسل آوارگان فلسطینی به انتفاضه دوخته شده است. «انقلاب سنگ» انقلاب ایمان است در مقابل قدرت های دنیایی. در شروع هیچکس جز آنان که چشم در پرده های غیب گشوده اند، باور نداشت که انقلاب سنگ و فلاخن به یک خطر جدی برای اسراییل مبدل خواهد شد اما حالا بعد از گذشت چند سال حتی نظام اسرائیل نیز نمی تواند هراس بیش از پیش خویش را از این سنگ ها و فلاخن های کودکانه پنهان دارد. این سنگ ها و فلاخن ها در دست انسان هایی است که به حقیقت ایمان و انقلاب دست یافته اند و همین است که انتفاضه را به خورشید فروزان امید و آزادی مبدل ساخته است. انقلاب سنگ انقلاب ایمان است در مقابل قدرت هایی دنیایی و پیروزی بدون تردید با ایمان است.
منبع: بلك بلاگ
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب