گفتگوی مهر با همسر شهید سپهدار ساجدی؛
حضرت زینب (س) بدن بدون سر دید و من تن سوخته همسرم را
به گزارش بلک بلاگ، همسر شهید ساجدی می گوید: زینب بودن دشوار می باشد و صبر زیادی می خواهد. حضرت زینب (س) بدن بدون سر دید و من تن سوخته همسرم را دیدم.
خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و ادب_ الناز رحمت نژاد: پرواز هواپیمایی «سی _۱۳۰» تهران_ چابهار ساعت ۱۳: ۵۸ پانزده آذر ۱۳۸۴ که با چند ساعت تأخیر شروع شده بود، تنها هشت دقیقه بعد به دلیل پر بودن مخزن بنزین هواپیما در حالیکه یکی از چهار موتور آن آتش گرفته بود از ناحیه بال به بلوک مسکونی ۵۲ «شهرک توحید» در جنوب غربی تهران برخورد کرده و منفجر شد.
هواپیمای نظامی «سی _۱۳۰» ارتش جمهوری اسلامی ایران که اغلب سرنشینان آنرا خبرنگاران، عکاسان و تصویربرداران تشکیل می دادند، در آخرین پرواز خود تمام مسافران و خدمه خویش را از دست داد تا بدین سان مطمئن ترین هواپیمای جهان هم از تپیدن نبض حوادث هوایی کشور بی بهره نماند.
انتشار خبر سقوط هواپیمای خبرنگاران، عکاسان و تصویربرداران تلویزیونی که برای پوشش خبری و گزارش های تصویری رزمایش نظامی «عاشقان ولایت» به منطقه چابهار واقع در جنوب شرق ایران اعزام شده بودند، به سرعت چنان انعکاس وسیعی یافت که خیلی از خبرگزاری ها، شبکه های تلویزیونی و بنگاه های سخن پراکنی جهان با قطع برنامه های عادی شان بینندگان و مخاطبان خویش را در جریان آن قرار دادند.
«سپهدار ساجدی رئیسی» خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران (ایرنا) در این سانحه به شهادت رسید.
فرصتی دست داد با ندا ساجدی همسر این شهید به گفتگو بپردازیم که مشروح آن در ادامه این گزارش می آید؛
* در شروع بحث همسر شهیدتان را معرفی بفرمائید.
سپهدار مهر ۱۳۴۷ در یکی از مناطق محروم بخش «لفور» شهرستان «سوادکوه» در روستای «رئیس کلا» به دنیا آمد. چند تا از خواهر و برادرانش را به علت بیماری و یک برادرش را به خاطر تصادف از دست می دهد. مهر ماه ۱۳۵۴ در سن هفت سالگی وارد دبستان روستا شد. نظم و انضباط و جدیت سپهدار در تحصیل سبب شد مورد توجه معلمان قرار بگیرد. دوران ابتدایی را به پایان رساند در تنها مدرسه راهنمایی منطقه که حدوداً ۳ کیلومتر و ۴۵ دقیقه تا روستا فاصله داشت به تحصیل پرداخت. مهر ماه ۱۳۶۲ بعد از موفقیت در امتحانات نهایی دوره نهایی راهنمایی برای ادامه تحصیل به مدرسه آیت الله غفاری شهرستان «بابل» رفت. تابستان ۱۳۶۳ با فراغت از تحصیل اول متوسطه در بسیج نام نویسی کرد و برای گذراندن یک دوره ۴۵ روزه به پادگان آموزشی «گهرباران» ساری رفت و آماده رفتن به جبهه شد.
* وقتی شهید ساجدی تصمیم می گیرد به جبهه برود، مادرش با عنایت به این که چند تا از فرزندانش را از دست داده، مخالفت نمی کند؟
سپهدار برای پدر و مادرش احترام زیادی قائل بود. وقتی تصمیم می گیرد به جبهه برود، می رود از مادرش اجازه بگیرد. مادرش که از داغ پسرش مازیار که در تصادف فوت شده بود و داغدار بود به سپهدار گفت فعلا از جبهه رفتن منصرف بشود چون جوان و بی تجربه است. سپهدار در جواب مادرش می گوید مگر من نخستین فرزند این مرز و بوم هستم که به جبهه می رود؟ هم اکنون جبهه های نبرد با حضور همین جوانان و نوجوانان است که صحنه حماسه و رشادت رزمندگان اسلام شده است. در نهایت با اصرار از مادرش اجازه می گیرد و عازم جبهه در غرب می شود.
* چند ماه در جبهه می ماند؟
سپهدار ۵ ماه در جبهه می ماند. از این ۵ ماه سه ماه در قله های غرب در برف و کولاک سپری می شود. در این زمان با وجود سختی و کمبود امکانات در کنار رزمندگان دیگر مقاومت می کند. در منطقه عملیاتی مهران رو در روی دشمن بعثی قرار می گیرد. در این منطقه به همراه نیروهای یگان مربوطه اش یک هفته در محاصره دشمن قرار می گیرد و همراه با رزمنده های دیگر مجبور می شوند از علف و میوه های خودرو برای تغذیه استفاده نمایند.
با توجه به این که سپهدار در سابقه ۱۱ ماه جبهه داشت اما این سبب نشد از درس و تحصیل سر باز بزند. سال ۱۳۶۶ بعد از دریافت دیپلم وارد دانشگاه تهران شد و سال ۱۳۷۱ در رشته تاریخ لیسانسش را گرفت.
* شهید ساجدی از چه سالی وارد عرصه خبر شد؟
سپهدار در اواخر سال ۱۳۷۱ وارد عرصه خبر در خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران شد و تا سال ۱۳۷۷ در سازمان مرکزی خبرگزاری (تهران) مشغول کار بود. در همین سال بعنوان مسئول دفتر خبرگزاری در آستارا به فعالیتش ادامه داد. بعد از ۲ سال از حضور موفقش در این مسئولیت بعنوان مسئول ایرنا در شرق تهران در شهرستان دماوند انتخاب گردید. سپهدار بعد از ۳ سال حضور در دماوند از سال ۱۳۸۱ بعنوان خبرنگار ویژه ایرنا در قوه قضاییه مشغول فعالیت شد.
*آیا تجربه کار خبری برون مرزی هم داشت؟
همسرم در چهار ماه ابتدایی سال ۱۳۸۲ از سوی سازمان خبرگزاری جمهوری اسلامی بعنوان خبرنگار و کارشناس امور خبری به دفتر «ایرنا» در ریاض پایتخت عربستان سعودی اعزام شد.
*چه سالی ازدواج کردید؟
من و سپهدار دخترعمو، پسرعمو بودیم. بعد از اتمام تحصیلاتش در دانشگاه تهران از من خواستگاری کرد. سال ۱۳۷۲ مراسم عقد ما در تهران برگزار شد و سال ۱۳۷۴ مراسم عروسی مختصری در شهرستان برگزار کردیم. سال ۱۳۷۶ هم دخترمان آسیه به دنیا آمد. سپهدار دفتر خاطراتی داشت که داخل آن از علاقه اش به من نوشته بود. چند سال پس از ازدواج دفتر را نشانم داد. نوشته های دفترچه به سالهای ۱۳۷۰ تا ۱۳۷۲ آن سال هایی که سپهدار دانشجویی شهرستانی و مقیم تهران بود، برمی گردد.
*شهید سپهدار ساجدی رئیسی با اقوام شما و خانواده خودش چه رفتاری داشت؟
همسرم به صله رحم خیلی اهمیت می داد. آخر هفته ها همیشه یا ما منزل اقوام و دوستان بودیم یا آنها در منزل ما میهمان می شدند. پدر و مادرش را خیلی دوست داشت و برای آنها احترام زیادی قائل بود. برایش کار و مأموریت خارجی پیش می آمد. اما قبول نمی کرد. می گفت نمی توانم پدر و مادرم را رها کنم و بروم. خیلی از آخر هفته ها را با عنایت به علاقه اش به زادگاهش برای دیدن پدر و مادرش در روستا می رفتیم. به من می اظهار داشت: «اجازه آسیه را از مدرسه بگیر، پنجشنبه مدرسه نرود. می رویم روستا به پدر و مادرم سر می زنیم.» با مردم و اهل محل برخورد خوبی داشت. به بدهی خود به دیگران حساس بود و دوست داشت سریع آنرا پرداخت کند.
بچه هایی که پدر یا مادرشان را از دست می دادند خیلی دوست داشت. خواهرزاده من سال ۱۳۷۸ پدرش را در تصادف از دست داد. هر جا سفر می رفتیم این بچه را هم با خودش می برد. سپهدار یتیم نواز بود. آخر دختر خودش هم یتیم شد.
*بعد از شهادت همسرتان شما هم این کار ایشان را ادامه دادید؟
بله. پس از شهادت سپهدار خودم و دخترم یک هفته در بین به شمال می رفتیم تا به پدر و مادر همسرم سر بزنیم. فرقی هم نمی کرد زمستان باشد یا تابستان، هوا سرد باشد یا گرم. یک مرتبه عید قربان رفتیم سر بزنیم. آنقدر در راه تصادف و اتفاقات بد دیدیم که مادر همسرم اظهار داشت: «طاقت از دست دادن تو و آسیه را ندارم. یا نیایید یا اگر می آیید تنها نباشید.» یک مرتبه مسیر ۳ ساعته را ۹ ساعت طول کشید تا برویم و برسیم.
*رفتارش با فرزندتان چگونه بود؟
در ارتباط با آسیه به او توجه نشان می داد و مدت ها با او بازی می کرد. یک روز پیش از سقوط هواپیما سی _۱۳۰ برای آسیه در مدرسه جشن تکلیف گرفته بودند. آن روز سپهدار ساعت ۶ غروب به خانه آمد. آسیه اظهار داشت: «بابا چادر منو ندیدی.» سپهدار اظهار داشت: «فردا می بینم بابا.» که فردا رفت مأموریت و دیگر نیامد و چادر را ندید…
*دخترتان در کدام یکی از مراحل زندگی جای خالی پدرش را احساس کرده است؟
آسیه حتی همین هم اکنون که ازدواج کرده و چند ماهی است مادر شده جای خالی پدرش را احساس می کند. همیشه می گوید: «اگر بابا بود سرنوشت و تحصیلات من طور دیگری بود. از حمایت و تکیه گاه بیشتری برخوردار بودم.» موقع ازدواج سر سفره عقد خیلی اذیت شد و جای با اجازه پدرم، گفت با اجازه بزرگ ترها بله.
*خانم ساجدی از روز حادثه برایمان صحبت کنید.
سپهدار تصمیم داشت به کربلا برود. آن زمان کربلا رفتن مثل هم اکنون نبود و امنیت خوبی نداشت. خانم نعیمی نژاد دبیر گروه اجتماعی خبرگزاری ایرنا اجازه نداد سپهدار به کربلا برود. سپهدار ناراحت شد و تصمیم گرفت همایش قوه قضاییه در چابهار را برود. قرار بود چهارشنبه به مأموریت بروند که یک روز جلو افتاد و سه شنبه رفتند. بامداد سه شنبه سپهدار دوش گرفت و صدقه کنار گذاشت؛ این کار هر روزش بود. روی تغذیه هم حساس بود و هر چیزی نمی خورد برایش لقمه نان و پنیر و گردو گرفتم. همین که آمد برود آغاز کرد به من سفارش کردن که: «حواست به درس و مشق آسیه باشد. من از تو و زندگیم راضی ام. تو، تو هیچی برام کم نذاشتی. خودت برام ۵۰۰ تومن صدقه بذار کنار تا برم.» گفتم: «خودت که گذاشتی کنار. من دیگه چرا بذارم؟» سپهدار اظهار داشت: «می دونم گذاشتی. دوست دارم تو برام صدقه بذاری.» من هم صدقه گذاشتم و رفت.
ساعت ۱۱ و نیم زنگ زدم ببینم رسیده اند یا نه که گفت چند ساعتی پرواز تأخیر داشته و هنوز پرواز نکرده ایم. گفتم: «سپهدار به خاطر آلودگی هوا مدارس تعطیله، با خواهرت و آسیه می ریم شمال.» سپهدار استقبال کرد و اظهار داشت: «آره برید. از مأموریت برگشتم خودم میام دنبالتون.» قرار شد پرواز کردند و به چابهار رسیدند زنگ بزند و اطلاع بدهد که دیگر تماس نگرفت و این آخرین تماس ما بود.
گوشی را که قطع کردم نمی دانم چرا دلشوره گرفته بودم. با همین دلشوره به شمال رفتیم. همان جا بود که یکی از اقوام به ما اظهار داشت: «همین که هواپیما آمده پرواز کند بالش به ساختمان شهرک توحید خورده، آتش گرفته و سقوط کرده، سپهدار مجروح شده…» من اما باورم نکردم سپهدار مجروح شده باشد! گفتم: «سپهدار مجروح نشده، بگو سپهدار رفت…» به جهت اینکه باورم بشود سپهدار شهید شده است خودم برای شناسایی رفتم. دخترم با این که سن کمی داشت من را خیلی آرام می کرد. وقتی کسی خانه مان می آمد دوست نداشتم از چیزهایی که سپهدار دوست دارد بخورد.
*بعد از شهادت همسرتان چه طور زندگی و اموراتش را مدیریت کردید؟
من تنها نبودم. خانواده همسرم و خانواده خودم پشتوانه من بودند. سپهدار همیشه به من کار می سپرد، مثلا می گفت برو بانک، برو دفترخانه این کار را انجام بده. آن موقع ناراحت می شدم و می گفتم: «سپهدار چه قدر به من کار می سپارد.» اما وقتی شهید شد گفتم: «کار سپردن به من بی حکمت نبود. برای اینروزها بود. می خواست من را مستقل بار بیاورد.»
وقتی با خانواده و اقوام بیرون برویم و عکس بگیرند من عکس نمی گیرم. چون سپهدار کنارم نیست و احساس تنهایی می کنم. یک شب که از مهمانی برگشتیم خیلی ناراحت بودم که چرا سپهدار نیست؟ آنقدر گریه کردم تا این که خوابم برد. در خواب سپهدار اظهار داشت: «چرا ناراحتی؟ مگر مهمانی فلان روز و فلان جا را نمی گی؟ من آن روز آنجا بودم. تو ندیدی.» از خواب که بیدار شدم دلم قرص شد سپهدار هست.
*نسبت به پیشوند «همسر شهید» چه احساسی دارید؟
به دو دلیل عنوان همسر شهید را دوست ندارم و هیچگاه نمی گویم همسرم شهید شده است. یکی دیدگاه برخی مردم و دیگری عملکرد برخی از مسئولین. دیدگاه بعضی از مردم نسبت به خانواده شهدا خیلی بد است. مردم فکر می کنند بنیاد شهید و امور ایثارگران این خانواده ها را ساپورت می کند و از لحاظ مادی و معنوی بهترین امکانات را در اختیار ما می گذارد.
دخترم دانشگاه دولتی نرفت و از سهمیه اش استفاده نکرد. چون می اظهار داشت: «در دانشگاه می خواهند بگویند فرزند شهیدی و با سهمیه آمده ای. چرا سهمیه را می بینند اما این را نمی بینند که سر آنها روی بالش بابایشان هست و سر من روی بالش بابایم نیست؟ چرا نمی بینند من حسرت دیدن بابایم را می خورم اما آنها حسرت دیدن بابایشان را نمی خورند؟» به خاطر این نگاه مردم دخترم هم هیچ جا مطرح نمی کند فرزند شهید است. فضا طوری شده است که آدم ترجیح می دهد چیزی نگوید و گمنام بماند.
شهید را آدم زنده حساب می کنند اما پای حقوق که می رسد یک پایه حقوق به او تعلق می گیرد. حق سنوات، مأموریت، اضافه کاری و تمام چیزهایی که برای یک آدم زنده را در نظر می گیرند را برای شهید و خانواده شهید در نظر نمی گیرند. خانواده شهید مثل یک آدم زنده باید حقوق بگیرد اما نمی گیرد.
بعد از شهادت سپهدار برای گرفتن سنوات او خیلی چرخیدم و اذیت شدم. هیچ مسئولی به درستی کارها را پیگیری نمی کرد. فقط من را از این مسئول به آن مسئول ارجاع می دادند. گاهی هم به جای پرداخت سنوات به من پیشنهاد دریافت وام می دادند. در نهایت پس از ۲ سال دوندگی و اذیت شدن موفق شدم سنوات همسرم را دریافت کنم.
بنیاد شهید و امور ایثارگران در خدمات دادن و امتیاز قائل شدن بین خانواده های شهدا و جانبازان تبعیض قائل می شوند. می خواهی ماشین بگیری، این امتیاز برای خانواده جانباز هست برای خانواده شهید نیست، استفاده از طرح ترافیکی برای خانواده جانباز مهیا است برای خانواده شهید مهیا نیست. غیر از پایه حقوقی که به واریز می شود هیچ خدمات و امتیازی برای ما قائل نمی شوند.
گاهی مسئولین از اسم شهدا سو استفاده می نمایند. می گویند خط قرمز ما شهدا است، اما برای خانواده آنها کاری نمی کنند. وقتی به مشکلات و دردهای خانواده شهدا رسیدگی نمی کنند نمی خواهم از اسم شهید هم استفاده نمایند.
* با شهادت همسرتان چه قدر توانستید با حضرت زینب (س) همذات پنداری کنید؟ او را درک کنید.
اسم من ندا است. اطرافیانم به خاطر سختی هایی که در زندگی کشیدم من را زینب صدا می زنند. زینب بودن دشوار می باشد و صبر زیادی می خواهد. حضرت زینب (س) پیکر برادر و فرزندش را دید من هم رفتم جنازه ۱۰۵ نفر را که سوخته و تکه تکه شده بودند را دیدم تا همسرم را شناسایی کنم. حضرت زینب (س) به سر می زد دنبال برادرش بود من هم به سر می زدم و دنبال همسرم بودم. حضرت زینب (س) بدن بدون سر دید و من تن سوخته همسرم را دیدم. خیلی سخت بود خیلی.
*و حرف آخر؟
همسر من از مرگ نمی ترسید. یک ماه پیش از شهادتش می خواستیم به همراه یکی از اقوام برای دیدن پدر و مادر سپهدار به شهرستان برویم. از تهران حرکت کردیم. او پشت فرمان نشسته و گرم صحبت بود. یک ماشین از رو به رو آمد و سپهدار به جهت اینکه تصادف نکند، ماشین خودش را روی جدول برد. صحنه وحشتناکی بود. همسرم پس از این اتفاق اظهار داشت: «می بینید مرگ چه قدر راحت است؟ آدم وقتی با خدا باشد، مرگ را راحت می بیند.»
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب