حر مدافعان حرم
به گزارش بلک بلاگ، آن جوان خوش قد و بالا و رعنا، همان بچه لوتی و بامرام محله حالا فقط چند استخوان سوخته ازش باقی مانده بود و باردیگر مثل زمانیکه تازه متولد شده بود به سادگی در آغوش مادر جای می گرفت.
خبرگزاری مهر؛ گروه مجله _ مبینا افراخته: سال ۱۳۹۳ اربعین راهی کربلا می شود. وقتی که از سفر باز می گردد از او می پرسند راستش را بگو از امام حسین چه خواستی؟ با همان لحن شوخ و زبان کوچه بازاری خوش جواب می دهد: هیچی بابا فقط گفتم امام حسین آدمم کن. یک سال بعد یعنی بیست و یکمین روز از دیماه سال ۱۳۹۴ می شود تاریخ شهادتش و لقب «مجید بربری» جای خودش را به «حر مدافعان حرم» می دهد.
در حقیقت دایی و خواهرزاده بودند اما رابطه ای که میانشان برقرار بود بیشتر رفاقت بود. طوری که همیشه او را با اسم کوچکش خطاب می کرد: «مجید بیشتر از این که خواهرزاده من باشد رفیقم بود. او از کودکی در کنار ما بود، باهم در قهوه خانه کار می کردیم.» یک روز برای نخستین بار حسن را دایی خطاب می کند. برای اولین، و البته آخرین بار. می گوید: «مجید یک روز آمد و گفت می خواهم قهوه خانه را جمع کنم. دیگر سودی ندارد. اما حرفی از سوریه نزد. بعد از آن که قهوه خانه را جمع کرد با من تماسی گرفت و من را برخلاف همیشه دایی صدا کرد. وقتی که دایی خطابم کرد متوجه قضیه شدم. چون هیچگاه من را دایی صدا نمی کرد. اظهار داشت که من آمدم سوریه. اول حرف او را باور نکردم و گفتم سرکارم نگذار مجید چه سوریه ای؟ تو تک پسر خانواده هستی، آن جا چه می کنی؟ … هرچه با او کلنجار رفتم تا برگردد نتوانستم. خانواده اش را به من سپرد و گفت دیگر برنمی گردم و واقعاً هم دیگر بازگشتی در کار نبود»
«مجید قربانخانی» یکی از شهدای مدافع حرم است که به غیر از لوتی گری هم با مجید سوزوکی فیلم اخراجی ها ساخته مسعود ده نمکی شباهت آشکاری داشت. پسری در محله یافت آباد تهران که قهوه خانه داشت و تفریحاتش در چاقو کشی و دعوا کردن و خالکوبی زدن خلاصه می شد.
این مملکت برای همه ماست
مجید سوزوکی را که به خاطر دارید؟ نقش اصلی فیلم اخراجی ها. مجید یک جوان لاتی بود که زندان خانه دومش و چاقو هم همیشه در جیب شلوارش جا خوش کرده بود. چرخ دنیا می چرخ د و مجید به جهت اینکه خودش را به پدر زن آینده اش اثبات کند با نوچه هایش راهی جبهه می شود. اوایل همه چیز را به سخره می گیرند اما چیزی نمی گذرد که همان مجید شر و شور فیلم یک دفعه به حُریت می رسد.
سکانسی از فیلم هست که سید جواد هاشمی بازیگر نقش رزمنده خطاب به مجید سوزوکی می گوید: «آقا مجید من فکر می کنم تا اینجا هم که ماندی به مرادت رسیدی منم یک نامه برای میرزا نوشتم» مجید با همان لحن لاتی خودش حرفش را قطع می کند: «نه نامه پامه نمیخواد دادش مرتضی به خیالم اینجا یک چیزی گرفتارم کرده؛ تا حالا واسه خاطر میرزا و دخترش اینجا وایسادم اما از این به بعد واسه خاطر دل خودم هست. مگه تو خودت نگفتی این مملکت واسه همه ماست؟ من دختر میرزا رو بدون این آب و خاک نمی خوام»
مجید بربری یا مجید سوزوکی / مجید هم عاقبت بخیر شد
«حسن ترکاشوند» دایی شهید مجید قربانخانی از او برایمان می گوید: «یک روز من رستوران سولقان بودم. مجید به همراه یک پسربچه با موهای ژولیده به آنجا آمد. آن روز تمام تخت های رستوران هم رزرو بود. داخل شد و اظهار داشت: رز چیه اینجا نوشتی گفتم رز نیست اینجا رزرو شده مجید جان. تابلوی رزرو را به آن طرف پرت کرد و گفت این را از اینجا بردار من میهمان خارجی دارم.
به آشپزخانه رفت و سفارش کرد که جوجه و شیشلیک و کباب برگ بزنند. از مجید پرسیدم مگر مهمانت چه کسی هست؟ گفت بگذار بعداً به تو می گویم میز را پر کرد و سفره رنگینی چید. بعد از آن که غذا را خوردیم بالاخره زبان باز کرد و گفت یک جایی نشسته بودم و گرم صحبت در مورد غذا و رستوران بودیم که این پسر گفت من نمی دانم اصلاً شیشلیک چیست نگاهش کردم و گفتم تاکنون نخوردی؟ گفت نه ما شاید سالی یک مرتبه گوشت بخوریم. من هم سوار موتورش کردم و به اینجا آوردمش تا شیشلیک بخورد.» شاید به ظاهر و رفتارش نمی خورد اما مجید دلی به وسعت دریا داشت.
پدر همسر دایی حسن یک مغازه نانوایی دارد و نان بربری به دست مردم می دهد. ماه بندگی خدا که می رسید مجید می رفت و کمکشان نان می پخت. یک روزهایی خودش هزینه نان ها را حساب می کرد تا مجانی به دست مردم به ویژه نیازمندان نان بدهد. لقب مجید بربری هم از همین جا آمده است. لقبی که حالا نام کتابش شده و به تقریظ رهبر انقلاب در آمده است. حالا دیگر جز خودش، هرچیزی که در ارتباط با او هست هم به عاقبت به خیری رسیده است.
کسی جرأت گفتن به مادر را ندارد
تابستان سال ۱۳۶۹ بود که مجید متولد شد. تک پسر خانه بود و جگرگوشه مادرش. او برای اعزام به سوریه اول از راه گردان امام علی (ع) اقدام می کند اما فرمانده که بی قراری های مادر را می بیند اسم او را از فهرست خط می زند و اجازه اعزام شدنش را نمی دهد. اما مجید دست بردار نبوده و عزم خویش را برای حفاظت از حرم بی بی زینب جزم کرده بود. او دیگر دنبال عمل بود نه حرف. فرمانده که اسمش را از فهرست خط می زند، مجید از راه پایگاه دیگری برای اعزام اقدام می کند و پنهانی به سوریه می رود. در کمتر از یک هفته پس از اعزام شدنش مقام شهادت را از آن خودش می کند انگار که حضرت زینب (س) زمان زیادی انتظار او را می کشیده است.
زمانی که خبر شهادت به گوش خانواده مجید می رسد یک هفته ای کسی دل گفتن به مادر را ندارد اما مادر است و هر قدرم که برایش دلیل و برهان بیاوری آن حس مادرانه اش همه چیز را عیان می کند. دایی حسن می گوید: «بعد از این که خبر شهادت مجید را به ما دادند تا یک هفته ای جرأت گفتن به خواهرم را نداشتیم. ولی از همان روزی که مجید شهید شده بود دائم بی قراری می کرد و می گفت مجید با من تماس نگرفته، ما همه می دانستیم که چه اتفاقی است اما کسی جرأت گفتن به او را نداشت»
به مجید حسادت می کنم…
مجید حتی پیکرش هم برنگشت اما به قدری در دل مردم جای گرفته بود که حتی برای شنیدن همان یک خبر شهادت چیزی حدود ۸۰۰۰ نفر جمع شده بودند. همه حیران و متعجب مانده بودند که چطور امکان دارد این همه جمعیت فقط برای یک خبر شهادت آمده باشند: «دائم از ما سوال می کردند که مگر شغل مجید چه بوده؟ شغل پدرش چیست؟» سه سال و نیم گذشت و خبری از مجید نشد. مادر اما امیدش را از دست نداد و هر شب و روز انتظارش را می کشید. بالاخره پس از چند سال سر و کله مجید بربری پیدا شد اما نه مثل همیشه.
آن جوان خوش قد و بالا و رعنا، همان بچه لوتی و بامرام محله حالا فقط چند استخوان سوخته ازش باقی مانده بود و باردیگر مثل زمانیکه تازه متولد شده بود به سادگی در آغوش مادر جای می گرفت. پیش از رفتن به سوریه چیزی به داماد شدنش نمانده بود اما خداوند مجید را برگزید تا به همه ثابت کند مسیر رسیدن به حریت فقط به اندازه یک نقطه است.
روز تشییع پیکرش صدها هزار نفر آمده بودند. سردار قاسم سلیمانی، سردار قاآنی و چند تن دیگر از بزرگان کشورمان برای بدرقه مجید حضور داشتند. مادر چادر سفید سر کرده بود و پدر کت و شلوار. برای شاخ شمشادش کیک چند طبقه ای سفارش داده بود و روی سر مردم گل می ریختند. برای مادر، کفن، لباس دامادی پسرش بود و مجید هم همان مجید.
دایی حسن یا همان رفیق شفیق مجید بربری با حسرتی که معلوم است مدت زیادی است در دلش خانه کرده تعریف می کند: «هیچ وقت حسادت در کار من نبود و نیست اما یک مرتبه بدجور به مجید حسادت کردم. یک روز به محل یادبود مجید رفتم آنجا چند قدمی تا مزار مادرم فاصله داشت. بامداد سر مزار مادرم رفتم و دیدم که هرکسی که وارد گلزار شهدای یافت آباد می شود بر سر خاک مجید می رود و یک فاتحه می فرستد بعد به مزار اقوام خودش می رود. من پیش خودم گفتم در این مزار که چیزی نیست فقط لباس هست و همه هم می دانند که مجید حتی پیکرش هم برنگشته پس چگونه آن قدر هوادار دارد؟ آن روز نخستین جایی بود که من به مجید حسادت کردم. مجید آن قدر عزیز شد که حتی آن روزی که فقط چند استخوان از پیکرش آوردند حدود ده هزار نفر فقط به معراج آمدند. هیچکس باور نمی کرد. با خودم گفتم حسن تو که مدام دم از نماز خواندن و بسیجی و حزب اللهی بودن می زنی خریدار نداشتی اما ببین چطور مجید را خریدند و شد مجید قربانخانی، حر مدافعان حرم.»
منبع: blackblog.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب