پروانی مطرح كرد؛
شهریار با اشعارش خلأ بعد از حافظ را پر کرد
به گزارش بلک بلاگ، ناصر پروانی اظهار داشت: شهریار موفق شد خلأ طولانی را که با رفتن خواجه شیراز در غزل بوجود آمد، پر کند.
به گزارش بلک بلاگ به نقل از مهر، جلسه کارگاه «شب های پروانه ای» همزمان با روز بزرگداشت حافظ، با حضور عبدالمحید نجفی، ناصر پروانی و چند تن از شعرای تبریز و دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در خانه نیکدل تبریز اجرا شد.
پروانی در این جلسه اظهار داشت: شهریار، شاعر بزرگی است که در بیشتر قوالب شعری شعر گفته و اشعارش را بر زبان ها جاری کرده است. شهریار ۳۰ و چند هزار بیت شعر دارد که از این میان، حدود ۲ هزار بیت فارسی و ترکی وجود دارد که سرودنشان واقعاً از عهده شاعران عادی خارج است و همین ابیات نبوغ شهریار را بطور واضح نشان میدهد.
وی اضافه کرد: بی گمان او با غزل های خود، بعد از چند قرن، جانی تازه به این قالب خوش شکل شعر فارسی بخشید، تا آنجا که می توان ادعا کرد که او موفق شد خلأ طولانی را که با رفتن خواجه شیراز در غزل به وجود آمد که حتی شاعران سبک هندی با تمام ذوق و قریحه نازک خویش، موفق به پر کردنش نشدند، پر کند. شهریار در غزل بیشتر به ترنم عواطف، احساسات و تجربه های عاطفی خودش پرداخته است. جوهره غزل هم عشق است و شهریار هم به راستی عاشق بوده و اصلاً عاشق متولد شده است. بنابراین چیزی جز تجربه ها و شور و شیدایی های وی انعکاس پیدا نکرده است و در نتیجه تشخص شعرش در همین نکته است.
این شاعر اظهار داشت: غزل هایش برای روزگار خود چیزی تازه و بدیع است. زبانی ساده و صمیمی دارد که گاه حتی با اصطلاحات عامیانه چاشنی می خورد، شور و حال و صمیمیت و سادگی و شیرین زبانی در غزل هایش موج می زند و بی گمان او حال و هوای تازه ای را در غزل وارد کرد، به شکلی که می توان اظهار داشت: شهریار شاعری عاشق است که عشق و شوریدگی و دل بستگی های عاطفی، خاصیت شعر اوست و غزل های وی همچون غزل های حافظ، دنیای رنگین عشق با همه ابعاد مختلف آن، از دلبستگی و شیدایی، دیدار، جدایی، وصل، هجران، بیم وامید، گله و شکایت و… آکنده است، ضمن این که از تصنع و تکلف های رایج غزل گذشتگان دور است. شهریار، در غزل های عارفانه اش به ناگاه ترک تن می کند و روی دل با معشوقی می نهد که تنهایی اش از جاذبه های مقاومت ناپذیر اوست.
پروانی در آخر اظهار داشت: اما آنچه قابل توجه و تعمق است، این که عشق و ارادت شهریار به حافظ، عمیق و جدایی ناپذیر است، شهریار، حافظ را مرید، مقتدا، پیر، مرشد و الگوی خود در شعر و حتی در نوع نگرش به زندگی خود نام می برد، شهریار، اولین قدم های خودرا در شعر، برجای پای خواجه رند شیراز می نهد، تخلص خودرا از دیوان او به تفأل می ستاند و بعد از آنکه خود رهرو تیزگام این طریق نه چندان هموار می شود، نیز خواجه را به عنوان چراغ دار و پیشوای خود از یاد نمی برد و در دیوان و دفتر او هیچکس به نام و اندازه حافظ ورد زبان او نبوده است.
در خلال برنامه دانشجویان و حضار به شعرخوانی فارسی و آذری پرداختند.
منبع: blackblog.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب