گزارش بلك بلاگ؛
روایت جشنی خاص برای غدیر
بلک بلاگ: ایام عید سعید غدیر هر ساله شاهد رقم خوردن اتفاقاتی است که شاید در ایام دیگر سال کمتر شاهد آن باشیم و همین اتفاقات این روز را خاص می کند.
خبرگزاری مهر، گروه استان ها- فرزانه سادات حیدری: همسرم از سال ۹۵ ورزش موتورسواری را بطور رسمی آغاز کرد و تا قبل این تاریخ، با همان موتور معمولی که تا کلاس درس می رفت، تپه های اطراف شهر را فتح کرده بود. از سال ۹۵ که موتور تریل دست چندم تهیه کرد، با گروههای مختلفی عازم کوه می شد. هرازگاهی از فضای حاکم بر گروه ها گلایه داشت تا این که خودش راه و بیراهه را شناخت و چم و خم کار را یاد گرفت. گروه تشکیل داد و افراد موتورسوار را از طرق مختلف جذب گروه کرد. از آقای غلامی که دور میدان امام خمینی بستنی فروشی داشت تا آقای رسولی که سر چهارراه کلاهدوز، پشت چراغ قرمز با هم آشنا شده بودند، تا بقیه افرادی که وصف گروه را دهان به دهان شنیده بودند. وجه اشتراک همه این افراد دو چیز بود؛ موتورسوار و مذهبی بودن.
خیلی ها صرف برنامه های کوه و طبیعت گردی جذب گروه می شدند اما کمی بعد می دیدند که با روحیات شان سازگار نیست و از گروه بیرون می رفتند، رفته رفته گروه بزرگ تر می شد، گروهی که اسم نداشت و باید یک نام وزین و بامسما برایش انتخاب می شد، با توجه به این که قرآن کریم، عادیات را اسب های تندرو و پیش تاز معنا کرده بود، اسم گروه را «عادیات» گذاشتند؛ گروه عادیات پس از فتح همه کوه های اطراف مشهد، رسیده بودند به قله های فلس که، شیرباد، بینالود و رشته کوه های هزار مسجد، حالا عشایر هزارمسجد برای فروش محصولات لبنی و دامی شان مشتری های هفتگی داشتند.
توی کارنامه گروه عادیات به جز موتورسواری و طبیعت گردی، تهیه بسته ارزاق برای نیازمندان، کاشت نهال در روز درختکاری، دعای ندبه بامداد های جمعه، عزاداری در دل طبیعت، برگزاری نماز جماعت در نوک قله و اردوهای خانوادگی هم دیده می شد. دهه فجر سال ۹۹ بود که همسرم به اتفاق چند نفر دیگر از اعضای گروه، موتورهایشان را برداشتند و با شعار «برادری اسلامی» تحت عنوان تقریب مذاهب فاصله بین مشهد تا چابهار را موتوری طی کردند.
حالا دم دمای عید غدیر که می رسد، خواب و خوراک اعضای گروه نصفه و نیمه می شود. تجربه برگزاری جشن در این گروه برمی گردد به عید غدیر سال ۹۹، سه سال پیش، یک کیلومتر پس از چالیدره، نزدیک چشمه نقره یک جشن دویست نفره بین موتورسوارها انجام شد به صرف شربت و شیرینی و ساندویچ الویه.
سال دو صفر، مکان جشن عوض شد و آمدند چند کیلومتر جلوتر، نزدیک چشمه مخفی، صندلی چیدند، سِن گذاشتند، نمایش و مسابقه برگزار کردند، عیدی دادند و دور هم یک ماکارونی پُرسویا خوردند.
سال هزار و چهارصد و یک نیروی بیشتری پای کار غدیر آمده بود، یک ماه قبل عید رفتند رصد کردند، یک روستای محروم در منطقه تلفیقی و مرزی سرخس یافتند و جشن را بردند آنجا؛ صفر تا صد برگزاری جشن و تدارک خورانیدن با خود اعضای گروه بود به جز پختن نهار روز عید که خانم های روستا آمدند توی گود و با یک قیمه مجلسی از میهمان ها پذیرایی کردند.
اعضای گروه دنبال یک طرح نو برای عید غدیر امسال بودند، پس از مشورت های فراوان تصمیم بر این شد که با یک رژه موتوری، از جلوی حرم امام رضا (ع) راه بیفتند بروند توی یک محله دور از حرم موکب بزنند و سور و سات جشن را برپا کنند. چند نفر هم مأمور شدند تا از شهرداری و نیروی انتظامی و راهنمایی رانندگی و هیئت موتورسواری خراسان اجازه رسمی برای این حرکت بگیرند، مسیر حرکت و نقشه رژه روی تراکت ها پیاده می شود.
پیام تبلیغ جشن در گروههای مختلف موتورسواری دست به دست می چرخد، بانی ها شماره کارت می گیرند و نخستین چراغ را حسین فلافلی روشن می کند با نذر ۱۱۰ پرس فلافل بین موتورسوارهای رژه. صدای پیامک واریزی ها قطع نمی گردد، موجودی حساب به مرز بیست میلیون رسیده است، «پول مردم مسئولیت دارد آقاجان» این جمله را استاد شیخ عبدالزهرا گفته بودند؛ حاج آقا خدابخشیان که هرکجا همسرم سر دوراهی باشد، با ایشان مشورت می کند.
بعد هم ایشان یک شیوه نامه برای برگزاری رژه تدوین کردند که به این شرح بود:
جشن را باشکوه و پرشور برگزار کنید، حین رژه قوانین رانندگی فراموش نشود، بین مردم خورانیدن داشته باشید، موتورها روغن سوزی نداشته باشند، دودزا نباشند، حتی الامکان ترافیک ایجاد نکنید، مردم را با صدای بوق و گاز موتور آزار ندهید و فیلم و عکس این حرکت را بعداً به ما نشان بدهید.
شهرداری اسپیس را تقبل کرد و موکب برپا شد، نقشه رژه هم مشخص شد؛ پنج شنبه نماز مغرب و عشا در حوزه میدان شهدا اقامه می شود، گروه سرود یکی از حوزه های مشهد، سرودشان را می خوانند بعد موتورسوارها از خیابان دانشگاه می روند بلوار سجاد و در اختتام توی میدان محمدیه الهیه، جلوی موکب رژه را تمام می کنند. توی موکب با فلافل و شربت و شیرینی از مردم و موتورسوارها پذیرایی می شود، مجری می آید مسابقه و برنامه اجرا می کند، دیگ شله را همان شب علم می کنند و بامداد روز عید، با دیدن شله مشهدی، برق می افتد توی چشم های مردم.
هرکس هرچه داشت گذاشت وسط، از ده روز مانده به عید، یک نفر کلید وانت اش را سپرد دست همسرم و گفت برای حمل و نقل وسایل جشن و موکب به کارتان می آید. طراح تراکت ها و بنرها و حمایل، یک قِران پول نگرفت.
آقای فیروزه، موتورسوار معمار ساختمان که توی شله پختن هم تبحر دارد، بی مزد و منت آمد پای دیگ. آقای غلامی پله های شهرداری و نیروی انتظامی را چند بار بالا و پایین کرد برای مجوز. آقای مجری جشن، پاکت پول را قبول نکرد، گفت یک جای دیگر جشن خرج اش کنید و جشن به اتمام رسید...
شیخ عبدالزهرا می گوید: عصر روز عید، وسایل و صندلی ها را جمع می کردیم، یک آقای پاک بان آمد اظهار داشت: خدمتم الان تمام شده، یک کار هم بدهید من برای امیرالمؤمنین انجام بدهم، بعد خودش چشم چرخاند، آستین هاش را بالا زد و همه ی دیگ ها و ظرف های کثیف را شست.
اینجا همان جایی است که بی مزد و بی منت مردم آستین بالا می زنند، پاشنه همت را می کشند و برای لبخند مولایشان از جان مایه می گذارند، همان مولایی که وقتی اسمش می آید، همه سر تعظیم فرود می آورند.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب