چرا بچه ها کتاب های ترسناک دوست دارند؟
به گزارش بلک بلاگ احمد اکبرپور با اشاره به استقبال بچه ها از ژانر ترسناک می گوید: نه صدا و سیما، نه خانواده و نه مدرسه از این ژانر حمایت نمی کنند اما نمی دانم چرا بچه ها آنرا دوست دارند؟!
این نویسنده ادبیات کودک و نوجوان در گفت و گو با ایسنا درباره کلیدواژه هایی مانند هیجان انگیز، ترسناک و وحشتناک که در عنوان خیلی از کتاب های منتشرشده برای نوجوانان دیده می شود، اظهار نمود: خودِ من ژانر وحشت را نه بلدم و نه کار می کنم اما هیچ گاه هم نتوانستم علت علاقه بچه ها را به این نوع کتاب ها بدانم، برای اینکه در در فرهنگ ما نهادهای رسمی هیچگاه کتاب و فیلم وحشت را نه پخش می کنند و نه تبلیغ، در مدارس ما هم حتی کوچک ترین اشاره ای به این موضوعات نمی گردد. این مسئله از این جهت جالب است که انگار بچه های ما خوراک های فرهنگی شان را نه از نهادهایی مانند مدرسه می گیرند و نه از صدا و سیما، حتی خانواده ها هم به شدت پرهیز دارند که بچه های شان سمت چنین چیزهایی بروند. برایم اینکه علاقه بچه ها به این نوع کتاب ها از کجا می آید، جالب است. گاه گداری که پیش از کرونا به مدارس دعوت می شدم، از بچه ها که می پرسیدم چه کتاب هایی دوست دارند، نخستین چیزی که می گفتند داستان های وحشتناک بود، بعد ژانر عشقی و ملودرام عاشقانه و رمان های طنز هم در رده سوم قرار می گرفت.
اکبرپور با بیان اینکه درباره گرایش بچه ها به سمت ترس و وحشت باید با یک روان شناس صحبت شود، اظهار داشت: به گمانم این گرایش می تواند یک گرایش ذاتی زندگی امروزه باشد و یا کودکان با ترس هایی مواجه اند که دوست دارند این ترس ها را در رمان ها و فیلم ها هم ببینند و یا استرسی در زندگی دارند که به این سمت کشیده می شوند. علت اصلی این تمایل و گرایش را نمی دانم و فقط می توانم حدس بزنم که چنین چیزهایی باشد؛ ناخودآگاه در زندگی امروزه با فشارهایی که بر خانواده وجود دارد و تأثیر آن بر بچه ها، ترس و وحشتی در تن بچه ها وجود دارد که می تواند از عواملی باشد که بچه ها به سمت داستان های ترسناک بروند.
نویسنده «پدرام السلطنه و سلفی با قبله عالم»، «هفت خوان و خرده ای» و «سه سوت جادویی» درباره کتاب های انیمه و کمیک استریپ و استقبال از آنها و بومی سازی این نوع کتاب ها هم اظهار داشت: شاید منِ نویسنده نیز گاه گداری دوست داشته باشم به سمت این نوع کتاب ها بروم و داستان کمیک استریپ بنویسم اما واقعیت این است هرچند که ما تصویرگران فوق العاده ای داریم و شاید پس از فیلم ایرانی چندین عنوان جایزه جهانی در حوزه تصویرگری گرفته باشیم اما آن تعاملی که باید بین تصویرگران با نویسنده ها وجود داشته باشد، نیست و برای کتاب کمیک استریپ هم به رابطه بیشتری احتیاج است. رابطه ای که الان وجود دارد این طور است که نویسنده کتاب را به نشر می دهد و آنها هم به تصویرگر سفارش می دهند، تعامل کمی وجود دارد حتی درباره کتاب های تصویری کودک. کتاب های کمیک استریپ به تعامل بیشتر نویسنده و تصویرگر نیاز دارد و این طور نیست که نویسنده فقط متن بنویسد و تصویرگر هم تصویرگری کند بلکه به یک کار تیمی احتیاج دارد که ما در این عرصه بسیار بی سابقه و در بهترین حالت کم سابقه هستیم. بنابراین است که فکر می کنم برای خلق چنین کتاب هایی نیازمند این تعامل هستیم و با عنایت به اینکه بچه ها مخاطبان این کتاب ها هستند، ناشران یا گروههای دست اندرکار تولید کتاب برای تعامل بیشتر پا پیش بگذارند.
اکبرپور درباره خاصیت های رمان کمیک استریپ تصریح کرد: شاید یکی از خاصیت های مهم کمیک استریپ ها این است که حتما داستان پرتعلیقی داشته باشند که بتواند ادامه پیدا کند. بطورمثال داستان «پینوکیو» جذابیت های لازم برای کمیک استریپ را دارد و می توان آنرا ادامه داد. فکر می کنم ما به متن و داستان های قوی نیاز داریم و همین طور به یک سری بازنویسی ها و بازآفرینی های «شاهنامه» و کتاب های دیگر مانند «هزار و یک شب» و «کلیله و دمنه». این متن ها به گونه ای مدرن به دنیای مدرن بیاید و بازآفرینی ها و بازنویسی های خلاقی از آنها شکل بگیرد تا کمیک استریپ داخلی فعال شود و بچه ها بتوانند از فرهنگ بومی خودشان استفاده کنند.
نویسنده «نامه هایی به هیچ کس»، «غولماز» و «کرم شلوارپوش» درباره ارزیابی اش از کتاب های کمیپ استریپ موجود در بازار هم اظهار داشت: من کمتر سراغ این کتاب ها رفته ام، چندتایی را دیده ام که نشر طوطی و یکی دو نشر دیگر منتشر نموده اند. کتاب هایی بودند که فکر نمی کنم از کتاب های قدیمی مانند «تن تن» گامی جلو آمده باشند یا من کتابی را نخوانده ام که جذابیت داشته باشد. همچنان کارهای قدیمی در ذهنم هستند.
منبع: بلك بلاگ
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب